Το όνειρο

Δημιουργός: Φοίβος

η ύψιστη μορφή τού έρωτα είναι ίσως η θυσία αυτού του ίδιου όταν οι συνθήκες το απαιτούν...τότε γίνεται όνειρο για να μην γίνει εφιάλτης...γίνεται φεγγάρι κι όχι η έκλειψη του...η πνοή μου λόγια να την αφουγκραστείς...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όνειρο είδα στο φως του ήλιου...
δεν ήταν σαν τ’ άλλα,
αυτά που ο στέλνει ο Μορφέας,
ο θεός των ονείρων,
στον νου του ανθρώπου,
να τον πλανέψει, να τον
παραμυθιάσει,
να τον φέρει ενώπιον επιθυμιών
και φόβων,
τότε που δεν μπορεί να τ'αποφύγει,
αλλά και είναι σαν να μην είδε
τίποτα...
όχι δεν ήταν όνειρο σαν τα άλλα,
γλυκό ή παράξενο, μεθυστικό ή
εφιαλτικό...
όχι δεν ήταν καθόλου όνειρο,
αλήθεια ήταν,
μα μια αλήθεια παράξενη που ένα
της στοιχείο όνειρο την κάνει...
δεν ήταν ψέμα και φαντασία πως
ο παλμός της καρδιάς μου ο
ζωτικος ο ένας έγινες,
ο νούς μου δεν ήξερε άλλο πράγμα
από το όνομά σου,
ο πόθος μου έβρισκε το νόημά του
στην αποζήτησή σου...
μακρυνή μου κόρη του Βορά και του
Φεγγαριού...
μα όπως και το άστρο του ουρανού
το πανσέληνο,
μαγεύει ανθρώπους κι άψυχα από
ψηλά,
μένοντας όμως πάντα απρόσιτο
στο άγγιγμα της θνητής σάρκας,
άγγιγμα αγγελιαφόρο λατρείας κι
αγάπης που την αθανατίζει...
έτσι και με μας,
χάσμα κενό απύθμενο ανάμεσά μας
του ανεκπλήρωτου τα όρια ορίζει,
και τον έρωτα της καρδιάς,
στη μαύρη χώρα του ανέφικτου
εξορίζει...
ως τέτοια λοιπόν αγάπη,
με όνειρο που μοιάζει,
απρόσμενα εμφανίζεσαι,
αυθόρμητα συναρπάζεις,
αναπόφευκτα περνάς και χάνεσαι,
αφήνοντας την γεύση την
γλυκόπικρη,
του ονείρου που σού δείχνει,
την ομορφιά που σού λείπει,
κι η καρδιά, ανθρώπινα παραδομένη
στη μοίρα, δε θα ζήσει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-12-2003