Το αιματοπότισμα του νου

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θρύψαλα η νύχτα σε κομμάτια αλογόνου
μικρές θερμάστρες οι καρδιές πάνω στο ρεύμα
αναρριγούνε, ηλεκτρίζονται, πεισμώνουν
γυμνές αγγίζουνε τα σύρματα του πόνου
κι εκεί που λες πως δεν αντέχουν και ματώνουν
πάντοτε βρίσκουν αποκούμπι σ’ένα πνεύμα.

Να’ναι το πνεύμα των καιρών που πέρασαν σαν ξένοι
να’ναι νοθείες της ψυχής που κλαίει τρομαγμένη;
Εγώ το βλέπω φάντασμα του πεθαμένου κόσμου
τους τοίχους να διαπερνά, να ορθώνεται ομπρός μου
Να μου ζητά σαν ύπατος ακόμα μια ευκαιρία
για να γραφεί αναίμακτα καινούρια ιστορία...

Μα μη μ’ακούς, έχω σαλτάρει όπως όλοι
μικροί εμπόροι σε τεράστια αγορά’
κι όπως μοιράζονται οι ατάκες και οι ρόλοι
το παλκοσένικο πώς μοιάζει με την πόλη!
Πώς μοιάζουν όλα να μου κλέβουν τη χαρά!

Κάνεις υπόκλιση και στέκεις σαν Ηρώδης
σφαγμένα νήπια οι στιγμές , δεν σ’απειλούν!
Η μνήμη γέρασε μα ο εγωισμός μυώδης
το παίζει άρχοντας σπουδαίος, πνευματώδης
γρυλίζει σ’οσες ενοχές παραμιλούν.

Να’ναι που ακόμα καρτερείς την άλλη σου μητέρα
να’ναι που ελπίδες χώρεσες σε ξένη ταμπακιέρα;
Εγώ σε βλέπω να αλυχτάς σαν καις το ονειρό σου
με’στον καπνό να ασφυχτιάς σ’εμέ να λες το «σώσου!»
Μα μ’είχαν μάθει στο σχολειό αυτή τη θεωρία
που’λεγε μάθε γράμματα, να γράψεις Ιστορία...
Με επαναλήψεις τακτικές το νου σου κούρασέ τον
αίμα να μπει, αίμα να βγει..με αίμα πότισέ τον!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2009