Χαιρετισμούς από τη ντουλάπα

Δημιουργός: fevroni

Διάθεση:Αμφίβολη,αμφίροπη και εαν.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το ανάπηρο άυλο σώμα της ψυχής μου προσπαθώ να αγγίξω.
Κομμάτια κουρέλια ακουμπώ.
Σκοτάδι.
΄΄Γύρισε κάμπους και βουνά και πανηγύρια πέρασε…΄΄
Η μουσική μάρτυρας στιγμών, ρητών και άρρητων.
Η μουσική μου.
Των στιγμών λογικών και παράλογων.
Των στιγμών μου.
Τίποτα.
Χάθηκε ο μπούσουλας.
Η πυξίδα.
Η πυξίδα μου δείχνει Βορρά.
Βορά θηρίων η ζωή μου.
Θέρισα πολλά, άλλα με κατασπάραξαν.
Θα φύγω.
Μέχρι να βρεθεί ένας καλός λόγος να μείνω τελικά.
Πιο πολύ να φύγω.
Τρέχω.
Πιο πολύ.
Και πιο πολύ ακόμα.
Ωραία λέξη το πιο.
Την ανακάλυψα πρόσφατα μέσα στη ντουλάπα μου.
Ήταν κάτω από τα χειμωνιάτικα ξεχασμένη μαζί με την ιδέα ότι είμαι άνθρωπος και μπορώ να ερωτευτώ ξανά.
Δε βαριέσαι!
Το πιο κι αυτή η ιδέα εκεί θαμμένα χρόνια τώρα τα έλεγαν.
Και συμφωνούσαν.
Ξανά και πιο.
Κι ακόμα πιο.
Όπως λέει και κάποιος που ανακάλυψα στη ντουλάπα μου πρόσφατα πάλι.
Είχε μείνει κι αυτός ξεχασμένος κάτω από κάτι παλιά καπέλα που δεν τα φοράω πια κι από κάτι παιδικές στιγμές που δε μου χωράνε πια.
Τρέχω λοιπόν να μπω στη ντουλάπα μου.
Μη με ψάξει κανείς.
(Ωραία ακούγεται αυτό, σαν προτροπή. Ψάξε με…..)
Θα σου δώσω φακό.
Fuck off! Όλοι. Κι εγώ μαζί.
Μπαίνω στη ντουλάπα μου κι όταν βγω θα είμαι αλλιώτικη.
Αλλόκοτη πάντα.
Μέχρι τότε χαιρετώ.
Κι ακόμα πιο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-02-2005