τέχνη..ή συνείδηση ή..τίποτα;;

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>τέχνη..ή συνείδηση ή..τίποτα;;</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>τέχνη..ή συνείδηση ή..τίποτα;;</b><p>Δημιουργός: ΕΛΕΑΝΝΑ, <i>Λένα Κατσιμαντού </i><p><i> θέλω να το μοιραστώ μαζί σας  αυτό..είναι επανάληψη ....φιλούδια</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[I]Απ' τα μισά στα τρία τέταρτα γυρνώ και πιάνω πάτο και σηκώνομαι χαμένη/<br />
αυτές τις παύσεις της ανάσας μου ζητώ, για να τις δέσω στο λαιμό μου ,να πνιγώ.<br />
Άλλο δεν έχω αυτή την ώρα να θαυμάσω, πάει η μαγεία κάθε τόσο αυγερινό<br />
και κάποια μέρα εγώ το ξέρω θα τη χάσω ,γιατί δεν νοιώθω αυτό που γίνεται ιερό.<br />
Γιατί δε νοιώθω αυτό που γίνεται ιερό και άλλος δίπλα μου σημάδι δεν μου δίνει<br />
έτσι εχω μάθει να γεννάω ότι βρω, όπως περνάει το παράπονο από δω.<br />
α)Μια νύχτα θέλησε το φως να με κυκλώσει και το φεγγάρι να μου αγγίξει τη χορδή/<br />
κράτησε τόσο ..όσο μια σπίθα στον αέρα, έτσι όπως τρόμαξα μ' αυτη την εκδοχή.<br />
Σα γεννημένη από τ' ακρόμπαρα της γης, τέντωσα λάθος τις αξίες της αλήθειας<br />
και μ' αναβάθμισα σε κρίση εποχής ,οκτώ σε έκταση..το ντο της ενοχής.<br />
Οκτώ σε έκταση ,το ντο της ενοχής. .κάπου το βρήκα κουρασμένο και το πήρα,<br />
σαν ένα κύλινδρο ζητιάνο της ψυχής ,πάνω στη βάση της στυγνής της λογικής.<br />
Μα λέω πως τρόμαξα μ' αυτή την εκδοχή και μ' ακολούθησε σιωπή κι αλληγορία,<br />
παρότι στάθηκε σε θέση ιδανική να μου θυμίζει πως υπάρχει επιστροφή.<br />
Αυτή η στάση εξιλεώνει την αγάπη, είναι κομμάτι ευγενική και καθαρή,<br />
μια αναπαράσταση του χρόνου στο κρεβάτι, με την ανάμνηση που ακόμη επιζεί.<br />
Γεμάτη εικόνα ,τρυφερή κι αγαπημένη, η μόνη φίλη που παρέμεινε πιστή<br />
διατηρώντας στη φορμόλη τις αξίες που είχα μάθει να τιμώ από παιδί.<br />
Εκεί.. μπερδεύτηκε με τ' όνειρο η φύση και με καθήλωσε στο δεύτερο κενό,<br />
θα μείνω..μένω θα με πάρουνε τ' αστέρια και θα με πάνε μια φορά στον ουρανό.<br />
Μεγάλη σύγχυση αλλού να το φορτώνω ,σε μι' άλλη δύναμη που εγώ δεν έχω νοιώσει,<br />
μέσα στις φλέβες μου το αίμα να παγώνω ,να βλέπω θαύματα παντού και να ζυγώνω.<br />
Παλιά το ρεύμα μου τρυπούσε το κεφάλι κι απ' τη συνείδηση μου λάξευε τη γεύση,<br />
σαν ανακάτευα το φως με το σκοτάδι κι έβαζα θάνατο στη γέννηση να δέσει.<br />
Εκεί.. οι άνθρωποι διόρθωναν το λάθος, χωρίς να ξέρουν εξασφάλιζαν τον πόνο,<br />
έδιναν αίμα για να πλάσουν μια ζωή, μία θυσία στην αχόρταγη τη γη..<br />
<br />
..γεμάτη όρθωνε μπροστά μου η ιστορία ,αυτή η γυναίκα η βιασμένη και ραμμένη<br />
το περιστέρι ..η ψυχή μου. .η φωνή/που παρέμενε αιώνες στη σιωπή.<br />
ψηλαφίζοντας τους πόρους του κορμιού μου, τη φθορά και τα σημάδια μου αγνοούσα,<br />
σαν να τύφλωνε τα μάτια μου η σκέψη, πως μια μέρα το θεό θα συναντούσα.<br />
Βλέπω γύρω μου τα πάντα να πεθαίνουν κι απ' τα φύλλα εγώ δεν είμαι πιο αγνή<br />
γιατί θα' πρεπε να είμαι δεσμευμένη, ορκισμένη στην αιώνια ζωή;<br />
τόσο απλά και τόσο σύνθετα φτιαγμένα.. κάθε μόριο της γης μοναδικό<br />
που τριγύριζα στον κύκλο εκλιπαρώντας να με βρει το ριζικό και να το βρω.<br />
Με νηστεία και με τάματα χρυσάφι, θα εξαγόραζα τον κήπο της Εδέμ<br />
κι απ' τον φύλακα τον τράγο θα ζητούσα,τη συγχώρεση την ώρα του μηδέν.<br />
Αφού θα' παιρνα απ'τα πρόβατα τη σάρκα/ να χορτάσω τη μεγάλη μου κοιλιά<br />
θα φυλούσα θερμοπύλες τις ορμές μου μη μυρίσουν και με βρουν τ'αρσενικά.<br />
οπωσδήποτε θα έδειχνα σπουδαία κι η εγκράτεια θα στέκονταν εκεί,<br />
στη γενναία μου λεκάνη σφηνωμένη /που θα γυάλιζε μετά την εκταφή.<br />
<br />
Δόσεις ,δόσεις στις παλιές τις παραδόσεις, το πληρώσαμε με τόκους ακριβά,<br />
το πληρώσαμε τ' αμάρτημα της Εύας και της γης και του ουρανού τα ζωντανά.<br />
<br />
Μετά χαμήλωσαν τα φώτα και ο λόγος, γυμνός τραγούδησε απλά κάτι κορόνες<br />
χωρίς προσχήματα σχημάτισε μορφές. .φαλλούς και αιδοία σε παράτολμες σκηνές.<br />
Φαίνεται δάκρυσα με τούτη την κατάντια και κει συνάντησα το τρίτο μου κενό,<br />
που'μεινε κάτω από τα πόδια μου ο βάλτος να μου παίρνει την τροφή και το νερό.<br />
<br />
Εδώ που βρίσκομαι τα βλέπω και τ' ακούω διασκεδάζω να τα δίνω ,όπως το θέλουν<br />
στο τέλος γίνεται αυτό που επιθυμούν.. εγώ κινούμαι φυσικά κι αυτά με ζουν!<br />
[I][/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-01-2009</td><td valign=top></td></table><br />