O εκδικητής

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μου ‘πες μια νύχτα σε κουράζει το φεγγάρι
πρόσταξα κι έπεσε απ’ τον ώμο της νυχτιάς...
Λίγο σε κοίταξα , μου είπες μ’αγαπάς
με μιαν αλλόφωνη σιωπή, σαν καματάρη.

Έγειρες πάνω μου, ξαπόστασες το βιος
μέσα στο κάτοπτρο που γυάλιζε το βλέμμα,
αχτίνες έφευγαν φωτός, γύριζαν αίμα
κι εγώ στις φλέβες της καρδιάς σου ήμουν Θεός.

Μου’πες.. "θα ρέω σαν μια κόκκινη κλεψύδρα
μισοαδειανή σ’ένα κορμί με λαβυρίνθους"
Μου ‘μοιαζαν ψεύτικα λογάκια από μυθούς...
Μεμιας τα έκοψες με αδάμαντη λεπίδα.

Σου παραδόθηκα άνευ όρων, άνευ μνείας
σου’βάλα πένα στων δαχτύλων τις κορφές...
Δερμάτου πάπυρος κι οι λέξεις πιο νεκρές
να σφάζουν όνειρα, ιέρειες αϋπνίας.

Πάνω στο σκρίνιο το παλιό, φωτογραφίες
κι ένας καθρέφτης παραισθήσεων φτηνός
εσύ να λείπεις, να’σαι πάντοτε αλλιώς
κι εγώ να ντύνομαι μορφές –δικές σου, οικίες.

Τα μάτια απόστρεψα απ’τη γυάλινη απειλή
έψαξα γύρω ένα φεγγάρι που να κόβει...
Ήμουν στην άλλη μου ζωή ίσως Νιόβη
τώρα πενθώ τη μοναξιά μου στην αχλύ.

Και’συ που φόνευσες με βέλη τα όνειρά μου
-τη ζηλευτή την ομορφιά που’χα γεννήσει-
στους ώμους ξέχασες ακέραια τα φτερά μου
κι Εκδικητή το ατόπημά σου θα με χρίσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-01-2009