Άμμετρος Λόγος

Δημιουργός: athinatri, Αθηνά Τριάδη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άδειες νύχτες μ' ένα φεγγάρι μελάνό είν' όλες.. Όλες από τότε που έφυγες..
Κρύες και άδειες.. Άδειες σαν ένα κουτί που το παρασέρνει ο άνεμος στο πέρασμά του...
Γυρνάει.. γυρνάει...μα ποτέ δεν σταματάει...
Τρέχει με μοναδική συντροφιά του τον άνεμο...
Μονάχο.. δίχως όνειρα κι ελπίδα για ζωή...
Μ' ένα χαμένο παρελθόν και ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον...

Ο χρόνος χάνει σιγά σιγά τη σημασία του..

Μπροστά στα μονοπάτια της λήθης, χάνονται οι αναμνήσεις... Οι δικές μας αναμνήσεις..
Η θλίψη πλανιέται μέσα μου...

Μπροστά σε ένα αναμμένο τζάκι η νύχτα παίρνει άλλη όψη... Άλλη μορφή...
Η φλόγα που καίει τα χέρια μου δεν μπορεί να ζεστάνει την παγωμένη μου ψυχή..
Μια ψυχή σ' ένα σώμα άδειο.. χωρίς συναισθήματα...

Ένα χαρτί καίγεται... Ένα χαρτί, άλλοτε, γεμάτο όνειρα κι ελπίδες, κι όμως τόσο κενό...
Οι φλόγες χτυπούν ανελέητα τις λέξεις μου, που τώρα πια έχουν γίνει έρμαιο της καυτής ανάσας της φωτιάς..

Η ώρα περνά και η φλόγα τρεμοσβήνει... Χάνεται... Όπως χάνονται και οι άνθρωποι στους δρόμους της πόλης το ξημέρωμα...

Η φωτιά έσβησε και το μόνο που μένει είναι η μυρωδιά του καμένου χαρτιου... και στάχτες...

Μαζεύω τώρα τη στάχτη μου για να την κρύψω στο ξύλινο κουτί... που κρύβω τα όνειρά μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-01-2009