Παλίρροια

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί, απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα... (Ο.Ε.)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παλίρροια


Της διάψευσής μου τη στιγμή την πέταξα στο κύμα
Κουκίδα τόση δα μικρή, βάρδια και φυλακή μου
Φόρο βαρύ της πλήρωνα για χρόνια τη ζωή μου
Μα απ’ το λαβύρινθο να βγω δεν έβρισκα το νήμα

Καθόμουν μέσα στις σπηλιές κι έπινα από τα σκότη
Ήμουν πολύφερνη παλιά μα τώρα ποιος νογάει
Στα μάτια εξαντλήθηκε κι η μνήμη να γερνάει
Απ’ όταν ξεριζώθηκε κείνη η χαρά η πρώτη

Ώχρινη ως στα νύχια μου με το αίμα προδομένο
Προτάσσοντας το γιασεμί που ‘χα κρατήσει εντός μου
Παραίτησα την προσευχή κι ακύρωσα το βιος μου
Κι έκατσα να διαγουμιστώ από γνωστό και ξένο

Ξόδεψα κάθε μου ντροπή στους λασπωμένους δρόμους
Σκουριάσανε και τα μαλλιά και γδικιωμό ζητούσαν
Κάτι αδέσποτες ριπές του νου με κυνηγούσαν
Καθώς πάνω στα κάρβουνα πατούσα μου τους χρόνους

Κι ως έκαψα όλα τα προικιά βρέφος με βρήκε η μέρα
Και μπουσουλώντας άλλη μια στον κόσμο ξαναβγήκα
Χάρτη να φτιάξω κι απ’ αρχής να πω την αλφαβήτα
Απ’ τη ληγμένη μου ζωή να φύγω εγώ πιο πέρα

Είδα τη θάλασσα ξανά τέλος κι αρχή αντάμα
Του δαίμονά μου έδυσα μέσα της τη μνηστεία
Βαπτίστηκα τ’ απέραντου ορίζοντα συμβία
Ψυχή και σώμα και νερό το διαλεχτό μου κράμα

Απόθεσα στην αμμουδιά κορμί ξαποσταμένο
Σκεπάστηκα τον ουρανό και την υγρή ομίχλη
Κι ως αναλήφθηκε η καρδιά χωρίς ν’ απλώσει δίχτυ
Είδα μπροστά μου χρώματα και φως αγαπημένο

Στης πλημμυρίδας το ρυθμό ταιριάζω τη ζωή μου
Να χάνομαι ως η άμπωτη να με λυτρώσει πάλι
Ξαναγεννιέμαι κάθε αυγή σ’ αυτό το ακρογυάλι
Φύκια κι αρμύρα να κεντώ με κάθε αναπνοή μου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-01-2009