Το σημείωμα

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και να ζωή μου καθισμένος στο ικρίωμα
τα περασμένα πύρινες σκιές να ξαναζώ
και τι να γράψω σε αυτό μου το σημείωμα
μια διαθήκη χάρτινη φωτιά για το κοινό.
Ανηφοριές και κατηφόρες λεν τ'αξίωμα
κι'ορίζουν της ζωούλας μου το τετραγωνικό
της φαντασίας μου βουβό το αποκύωμα
με λόγια πως να ντύσω να γεννεί και πιστευτό.

Να γράψω για...
Για τότε που της νύχτας, νύχτα έκλεβα τα άστρα
χιλιάδες έναστρους να φτιάξω ουρανούς
ν'ανοίξω και του κόσμου όλα τ'άχρηστα τα κάστρα
να διώξω απ'τα πέτρινα κλουβιά τους καημούς.
Για τότε που της μέρας, μέρα έκλεβα τον ήλιο
στου κόσμου τα ξυπόλητα να δώσω τα παιδιά
για να το έχουν ρούχο ακριβό στης γης το κρύο
και να μη ζητιανεύουν στους {μεγάλους} ζεστασιά.

Καμμιά φορά ζωή μου βλέπω το τελείωμα
μαζί και όσα τύχαινε κλεφτά να αγαπώ
αυτά που χρόνια ήταν το δικό μου βίωμα
πικρά γλυκά αλλιώτικα δυο λόγια θα σας πω.
Μικρό και ψεύτικο της ζήσης μου τ'ομοίωμα
και όλα όσα έζησα για μια στιγμή ξεχνώ
και σαν παλιό του Μάη μοιάζουν τώρα κρύωμα
και πάλι να χαρούμενα ζωή μου πολεμώ.

Και πολεμώ...
Αυτούς που σαν θεριά της, νύχτας μούκλεψαν τα άστρα
και βομβαρδίζουνε και το δικό μου ουρανό
γρεμίζοντας των φίλων μου τα ακριβά τα κάστρα
και λιώνωντας τη μάνα το πατέρα και το γιο.
Αυτούς που σαν θεριά της, μέρας μούκλεψαν τον ήλιο
και τον καρφώσανε ενέσεις δήθεν γιατρικό
του κόσμου τα παιδιά σκοτώνουν παίζοντας το φίλο
αυτόν τον κόσμο που εκάνατε τον πολεμώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-01-2009