Γιώργοςβλάχος : Ενώ μία πόρνη μ'αναζητάει Δημιουργός: ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΟΣ Δεν έχω visa για την ελευθερία Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [I]Ενώ μία πόρνη μ' αναζητάει / για να τη σώσω με το τραγούδι μου ,
ενώ η Ινδία εξοπλίζεται / για να κατακτήσει το Πακιστάν ,
ενώ το Πακιστάν εξοπλίζεται / για να κατακτήσει την Ινδία ,
ενώ οι σεισμόπληκτοι παραμένουν / σεισμόπληκτοι ,
ένα πιάτο μαγειρίτσα, κοστίζει , / 40.000 δρχ. στη Μύκονο .
Ενώ ο πρόεδρος Πούτιν , που κατοικούσε
με αρουραίους και κατσαρίδες , / παραθερίζει σήμερα στη Κριμαία ,
άλλος φαλακρός δικτάτωρ εξοχιάζεται / κι εγώ δεν ξέρω που .
Ενώ τα μακαρόνια έχουν το ζουμί / και όχι το ζουμί τα μακαρόνια .
Χιλιάδες πάρκα έχουν γίνει / παγκάκια ηδονής ,
οι ποιητές λένε μπουρδολογίες / και παραθερίζουν στα ράφια των ματιών τους ,
το κόστος ζωής τραγουδάει στα ύψη , / οι γυναίκες λικνίζουν τον κώλο τους
χωρίς χρέωση , / οι πολίτες του πλανήτη κινούνται
μ' ένα κωδικό στο χέρι , / χιλιάδες τηλεπαρουσιάστριες
εκφωνούν θανάτους χαμογελώντας .
Ενώ το ρύζι την αστερόεσσα γλείφει / βλέπε Βιετνάμ ,
ενώ άσπρη , κόκκινη , μαύρη ή μπλε / σκόνη οδηγεί τα μυαλά τους ,
βύσσινα στάζουν απ' τα μπαλκόνια / οι μάκινες τρέχουν της διανοίας ,
η γη καταριέται τη γεωργία , / τα δημητριακά ταξιδεύουν με γιαούρτι ,
και οι κομμουνιστές χαιδεύουν τη βάλανο / των μουσουλμάνων ,
όρα Κούβα , / τα νεύρα 7.000.000.000 ψυχοπαθών
χρειάζονται απονεύρωση .
Ενώ η θάλασσα κατέστη χεσμένη θυγατέρα / του Ποσειδώνα ,
η γη χαλβαδιάζει τον ΄Αρη , αγοραπωλησίες οικοπέδων
συνάπτονται στο διάστημα , / όλα έχουν χάσει το μπούσουλα
κι εγώ γράφω όλο τα ίδια , / τράγοι και ρουκέτες έχουν το λόγο .
Ενώ ο δολοφόνος του Πάλμε παραμένει / ασύλληπτος ,
οι ξεβράκωτοι παρακρατικοί της Θεσσαλονίκης / πήγαν από ' κει που ήρθανε ,
ο καπιταλισμός είναι ο μόνος / τργουδιστής
ο Βούδας πίνει χαμομήλι και διαβάζει τη Daily Mirror
στο Νέο Δελχί , / εγώ ταξιδεύω με ανασφάλιστο / τρένο .
Οι ποιμένες σπουδάζουν θυρωροί σε μαντρωμένα / κελιά
η Κατερίνα Γώγου , ο Καρυωτάκης κι εγώ / συνταξιδιώτες στη ζωή και στο θάνατο .
Οι δοσίλογοι της διανόησης / μ ' ανακηρύσσουν τον τελευταίο ποιητή / του αιώνα ,
και το ποίημα ετούτο δεν θα το διαβάσει / κανείς , / στο αγαπητό μου Νεπάλ
κατεδαφίζουν το θρόνο , / στην Κουάλα Λουμπούρ μαστιγώνουν / τον ήλιο ,
στο Περού κιτρινιάρικα μικροτσίπς / ηγούνται των ΄Ιντιος ,
στη Βραζιλία οι Νορντεστίνος / παραμένουν Νορντεστίνος
στη Sri Lanka κάτι γίνεται .
Ενώ τα διεθνή δικαστήρια / δικάζουνε άλλους / και όχι τους εαυτούς των
μεταλλαγμένα τρόφιμα / καταπίνουν οισοφάγοι / μεταλλαγμένες τροφές
τα στομάχια αλέθουν / και μεταλλαγμένα κόπρανα / καταβροχθίζουν τα ψάρια ,
στην εποχή της μετάλλαξης / και παγκοσμιοποίησης / μεταλλαγμένος συνυπογράφω
και ρακένδυτο άστρο .
Ενώ οι ναύτες τρώνε τα νύχια τους στ ' αμπάρια ,
και το δάκρυ τους πνίγουν σε μια χούφτα τσιμέντο
τα κυτταρά μου η λαμαρίνα αλέθει / αίμα ξερνάω πάνω στο χαρτί
κι απ ' τη κόλαση μέσα περνάω κάθε μου στίχο , απ ' του διάβολου μέσα το μάτι
εκτοξεύω το σπέρμα μου .
Χύνομαι σε ακόλαστους μεσημβρινούς / από τον Ισημερινό έως το Μακάο .
Και υψώνω φωνή στους Αθάνατους / από τα στενά του Μαγγελάνου έως το Βόρειο
ακρωτήριο , / από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο έως το Τόκιο
στο χείμαρο τούτο ν' αντισταθούνε , / αν έχουν τη δύναμη .
΄Η αν τους κρέμονται , έστω και λίγο , / ας τολμήσει έστω και ένας
τον καταρράκτη των στίχων μου τούτο ν ' αγγίξει .
Και προκαλώ τα Νόμπελ Λογοτεχνίας με φράκα
και τα ξεπλυμένα με βόμβες Νόμπελ Ειρήνης
ν ' αναμετρηθούν μαζί μου :
γιατί η Κορέα δεν είναι μία / αλλά δύο ακόμη ;
γιατί την Κύπρο αντικρύζω σα φλέβα κομμένη
στο χάρτη ακόμη ,
την Υεμένη να σκούζει σαν αγκυροβολημένη / καδένα ,
και τη χώρα του Μπαγκλαντές να πλέκει δίχτυα , / να μασάει κάρι
και να πνίγει το θεό της στα σύννεφα ;
Ενώ η γη δεν έχει πλέον μάτια να δει ,
ενώ ο πλανήτης δηλώνει νεκροταφείο ζωής ,
Τ ' αρσενικά αποστήματα - αιώνες τώρα -
αδυνατούν να τα βγάλουνε πέρα .
Κάθε τους νότα αλλού αρμενίζει .
Η παράνοια στις φλέβες των σπαρταράει .
Το θερμοκήπιο της ιστορίας δεν τους ανέχεται άλλο .
Αμαζόνες γυναίκες ας αναλάβουν τα σκήπτρα .
Τώρα.
Και ενώ Νερούδα και Σικελιανός δεν θα συναντηθούν ποτέ
Εγώ τα μάτια μου βγάζω
και τη γλώσσα μου κόβω ,
διαμελίζομαι .
Τα μυαλά μου τινάζω στον αέρα ,
για να με δω
σελίδα πρώτη στις ειδήσης
ή σε ένα κιόσκι της Ομόνοιας
να μ ' έχουν κρεμασμένο .
Γιώργος Βλάχος
9-6 2001
Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-01-2009 | |