Ονείρου διαβάτης

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε διάβαζα,
σαν ανοικτό βιβλίο,
που οι σελίδες του,
μοιάζουνε κίτρινες,
στα φώτα της πόλης,
και τα γράμματα αχνά,
ίσα που φαίνονται,
και είναι γεμάτες,
απο σταγόνες βροχής,
ή δακρύων,
όταν τα καστανά σου μάτια,
μαθαίνουν να ονειρεύονται,
και να διαβάζουν,
τα δικά μου μάτια,
στο φως των αστεριών,
λίγο πρίν το χάραμα,
πρίν να κοιμηθούν,
γεμίζοντας γνώση,
ονειρεμένη φαντασία.

Σε μάθαινα,
να διαβάζεις εμένα,
ένα κομμάτι χαρτί,
ξεχασμένο στο ράφι,
που φυλάει τη σκόνη,
καλυμμένο σεμνά,
απο αστρόσκονη,
και περιμένει,
στο φως του φεγγαριού,
να δεί το πρόσωπό σου,
να χαμογελά,
σε περιμένει,
να με πάρεις στα χέρια σου,
να φυσήξεις τη σκόνη,
να μου δώσεις πνοή,
αέρα να ζήσω,
απ'τα όσα με πνίγουν,
που χρόνια μαζεύονται,
στην αγνή μου ψυχή.

Σ'αντάμωνα,
σε πλατείες του ονείρου,
να διαβάζεις στο πάρκο,
τα παιδιά που σ' ακούνε,
τη φωνή σου να λέει,
για ιστορίες του έρωτα,
τα δικά μου τραγούδια,
μελωδίες να γίνονται,
στα ρόδινα χείλη σου,
να μαγεύουν τον κόσμο,
να γιατρεύουν τον πόνο,
και το γέλιο παιδιών,
να γεμίζει χαρά την καρδιά σου,
και να λάμπουν τα μάτια σου,
ηλιακτίδες αγάπης,
σαν εμένα κοιτάς,
και τις σκέψεις διαβάζεις,
ακροατής σου να είμαι,
του ονείρου διαβάτης.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-03-2005