Το κάστρο

Δημιουργός: Αλέξανδρος, Αλέξανδρος

Σε νοσταλγώ Δανάη μου. Σε ονειρεύομαι συχνά. Αν οι ψυχές κάπου συναντώνται, εύχομαι πως θα είμαι τυχερός και θα σε ξαναδώ πιο σύντομα από ότι πιστεύω ή καταλαβαίνω.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][I]Φαντάσματα πλανώνται μεσ' στο κάστρο,
ψάχνουνε να βρουν το μυστικό.
Αν έσβησε του έρωντα το άστρο,
αν ήρθ' η ταχινή να τους το πω.

Σαν βγει το χρυσαφί το μονοπάτι
και σταθεί πάνω ψηλά,
νομίζω πως όλα είναι απάτη
και περιμένω να 'ρθει η νυχτιά.

Κι όταν ο ήλιος βασιλέψει,
ψίθυροι αντηχούνε στα κελιά.
Κοπέλι αγάπη ζητιανεύει,
του τη δίνουν μόνο τα στοιχειά.

Μια κόρη όμορφη σαν το φεγγάρι,
θύμα μιας ξένης αγκαλιάς,
πλανεύει το παιδί, το μαξιλάρι·
τση γης γενάται ο βασιλιάς.

Μεγάλωσε κι έγινε πλια άντρας
μα δεν έμαθε πως να ερωντευτεί.
Τα βράδυα στο σκαρφάλωμα τση μάντρας,
την κόρη στο κάστρο νοσταλγεί.

Βράδυα σκοτεινά και φωτισμένα,
ψάχνει με λαχτάρα να τη βρει.
Το μόνο που ξανοίγει είναι εμένα,
τση κάμαρά τση τον καρφίχτη σαν θωρεί.

Μα ένα βράδυ ευλογημένο
ξανθή πεντάμορφη αντικρύζω.
Χρόνια τη στιγμή ετούτη περιμένω
και πάλι σαν παιδί δακρύζω.

Και με πιάνει τότε απ' τη χέρα,
σε μέρη άγνωστα με οδηγεί.
Στο κάστρο φωτεινό αστέρα,
φάντασμα τη λύτρωση θα βρει.

Μα πέθανε νωρίς η αγαπημένη·
χρόνοι περάσαν πλια θαρρώ.
Στο κάστρο ένας μόνο μένει·
το φάντασμα τώρα είμαι εγώ.

Κι αν το κάστρο πλησιάσεις,
γροικάς λυγμούς να ηχούν.
Κατάρες που πλιο πρέπει να μάθεις
γιάντα το κάστρο αυτό χτυπούν.[/I][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2009