Ο δρόμος που τρέχει

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Του ανέμου η ελπίδα στο χώμα, γεννά μια καινούργια φυλή
χλωμή κι αφιλόξενη χώρα στο τέλος θα βρει μιαν αρχή
τ’ όνειρό μου στ’ αλήθεια ζηλεύω, μιλάει γι’ αυτή τη στιγμή
μ' αυτή την εικόνα ξεφεύγω να βρω τη δική σου φωνή.

Μικρή και παράξενη ώρα που γνώριμη βρίσκει γιορτή
το μυστικό μου μαγεύω να μείνω ακόμη σ' αυτή
τον ουρανό μου απλώνω, ψηλά πιο ψηλά ν’ ανεβεί
παλιό τ’ όνειρό μου πλανιέται το δρόμο που τρέχει θα βρει.


Καπνοί της ειρήνης με φτάνουν και μια θλιμμένη ψυχή
πάνω στη γη που χορεύω, η εικόνα σου πώς να σταθεί
πώς να σταθείς σύννεφό μου, αλήτη με είπες κι εσύ
βρέξε ν’ αλλάξει το χρώμα, ρίξε μεγάλη βροχή.

Σε κάθε μου βήμα που κάνω και άλλος ρυθμός με καλεί
βαδίζουν στο δρόμο που τρέχει, χίλιοι γνωστοί μου κι εσύ
αδιάφοροι φίλοι και ξένοι, μονάχοι, περαστικοί
βαδίζεις και φεύγει ο δρόμος και φεύγει μια γη μακρινή.

Περπάτα κι αυτό θα μας βγάλει, σε άλλη γη το πρωί
μ’ αρέσει όταν σε βρίσκω, να πίνεις αυτή τη σιωπή.
Η πόρτα αυτή που ζητούσα, για χρόνια είχε μείνει κλειστή
να πέσει η αλυσίδα στο χώμα, ν’ ανοίξει και να ‘σαι εκεί.










[I]Νομίζω ότι στο τραγούδι είναι πέντε οι στίχοι σε κάθε στροφή.
Θα μπορούσε κι εδώ να είναι πέντε, δεν αλλάζει κάτι.[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2009