Ακαμψία

Δημιουργός: montekristo

κωλοαϋπνίες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν τα χελιδονάκια, πάνω στο σύρμα
το 'να δίπλα στο άλλο,
τιτιβίζουμε την μοναξιά μας
(τιτιβίζουν τα χελιδόνια? Έστω ναι.
Έτσι δεν έλεγε ο μαθηματικός μας?
Έστω χ! Όπου χ λοιπόν ίσον χελιδόνια εις την τιτιβίζοντα)
Και το ηλίθιο μυαλό μου, φτιάχνει μια ηλίθια εικόνα
ότι τάχα τα χελιδόνια, σαν σε άλλο Ζάλογγο,
πέφτουν ένα ένα από το σύρμα κι αυτοκτονούν
Όντως ηλίθια, γιατί τα πουλιά έχουν φτερά
Οπότε θα τους είναι δύσκολο να αυτοκτονήσουν πέφτοντας
Είναι σαν να ζητάς από ένα ψάρι να πνιγεί.
Βάλε το μυαλό να μιλήσει για συναισθήματα
...Χαμένος κόπος εξ αρχής.
Κι εσύ μυαλό μου απόψε με πηδάς
Πηδάς σαν ξεχαρβαλωμένο ελατήριο,
σαν χαζό καγκουρό, δώθε κείθε

Τα πουλιά στο σύρμα της ανίας
Μετέωρα ανάμεσα στην αποδημία και τον νόστο
Στην ανίατη πόλη, μ' εκείνη τη παράξενη αίσθηση
της ακινησίας, ενώ όλα κινούνται...
Το φανάρι αναβοσβήνει κόκκινο-πράσινο
πάλι κόκκινο, πάλι πράσινο
Οι πόρτες των πολυκαταστημάτων ανοιγοκλείνουν
σαν στόματα που χασμουριούνται
Αυτοκίνητα
Το κέρμα που κυλά
κάτω από το σκονισμένο γραφείο...
Κι όμως
Η ακαμψία είναι εδώ!
Άπλωσε το χέρι σου ρε άγαλμα να ξυθείς!
Μια άκαμπτη ρευστότητα...
Είναι που τα χελιδόνια δεν ξέρουν
προς τα που να πετάξουν?
Είναι που δεν πέφτουν αστραπές στην πόλη?
Που ο καφές δεν μυρίζει στα χέρια
εκείνου που τον λαχταρά?
Τι? Τι είναι?
Η βρώμα που χει καθήσει στα πρεβάζια,
στα τζάμια, στα μάτια μας?
Η λεμονιά που δεν κάνει λεμόνια
αλλά κάτι κίτρινα πράγματα?
Η θλίψη που γεννήθηκε σαν δίδυμη αδελφή μας?
Ότι δεν έπρεπε να ανεβούμε
το σκαλοπάτι της αλαζονείας?
Ποιός παίζει αυτό το ξεκούρδιστο πιάνο?
Ποια αόρατα χέρια?
Έχω δυο πόδια
Το ψεύτικο πόδι μου, το ξύλινο
με πάει όπου θέλει
Το άλλο, το ζωντανό, ακολουθεί αφηρημένα
Πανάθεμα! Μακάρι να ξεμπερδεύαμε
με μια συγγνώμη...
Και τα σύννεφα να συνεχίζαν να κινούνται
Τα πουλιά να πετούσαν από το σύρμα
έστω και τρομαγμένα
Τα χρώματα στο ατελιέ του ζωγράφου
να ξαναγαπιούνταν
Να σπαζε εκείνο το αρχαίο πιθάρι
να σκόρπιζε το κρασί του κόσμου
να λερώσει το άσπρο τραπεζομάντιλο της γης
Κι ο Αδάμ του Μικελάντζελο
ας άγγιζε επιτέλους το χέρι του Θεού
Βαρέθηκα τόσα χρόνια
να τους βλέπω να τεντώνονται!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2009