Οι Πήγασοι

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Φαντασία και πραγματικότητα, τόποι από του ονείρου της γωνιές, φερμένοι σε έναν τόπο που τα όνειρα εκτός νόμου θεωρεί…

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι Πήγασοι τσακίζουν τα φτερά τους,
Σε πετρωμένα σύννεφα χτυπώντας του καιρού,
Καθώς αναζητούν τα μονοπάτια,
Που θα τους πήγαιναν στην άκρη τ’ ουρανού..

Στη θάλασσα καράβι ταξιδεύει,
Ευχές και όνειρα παιδιών που κουβαλά,
Μα το σκαρί το κύμα παρασέρνει,
Μέσα σε σπήλαια ανήλιαγα το ‘πα,

Και συ ακόμα αρμενίζοντας προσμένεις,
Την κορυφή μες την ομίχλη να φανεί,
Μα οι δικές σου οι ελπίδες πια χαθήκαν,
Και ο Ποσειδώνας στο βυθό του σε καλεί,

Θολά νερά θα σε κοιμίζουνε αιώνια,
Σαν τα φταιξίματα που σου δωσαν να πιεις,
Στεφάνι απ’ αχινούς σα μια κορώνα,
Μ’ αγκάθια από πρέπει θα φορείς,

Θυσία έγινες για αλλωνών τα θέλω,
Λασπόνερα και βούρκο στην καρδιά,
Σου ‘δωσε απλόχερα η μοίρα σου να έχεις,
Από την πρώτη μητρική την αγκαλιά,

Γάλα από τσίγκινο δοχείο μου ‘χαν δώσει,
Σκόνη σαν τον πηλό που ‘μαι και γω,
Παιδί της θύελλας και του βοριά για πάντα,
Στο μάτι του τυφώνα προχωρώ,

Και ναι κοπάζει κι ο καιρός τα καλοκαίρια,
Μα ο ήλιος δε ζεσταίνει την καρδιά,
Μόνο θλιμμένα μου γελά και μου θυμίζει,
Πως φεύγει ο χρόνος μου και πίσω δε γυρνά,

Σκόνη σε έρημο φτιαγμένη από τέφρα,
Χωριό προγόνων μου καμένο από καιρό,
Ένα τραγούδι μοιρολόι στον αγέρα,
Για όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να δω…

Κι η λεμονιά ακόμα με προσμένει,
Σε κήπο που είν’ βγαλμένος απ’ αλλού,
Σπέρμα αγάπης από κείνη που αντέχει,
Κόντρα στο πείσμα τ’ άγριου καιρού..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2009