Απόψε η ποίηση

Δημιουργός: montekristo

κονσέρβα πάθους...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απόψε η ποίηση
ουρλιάζει σαν τσακάλι στην ερημιά
γρυλίζει , αγρίμι λαβωμένο
κι ύστερα βογκά σαν πόρνη, ψεύτικα

Με μάτια κόκκινα από την αϋπνία
φτερωτό στοιχειό, στέκει στον ώμο μου
καρφώνει τα νύχια της μέσα μου
και περιμένει πότε θα φωνάξω από τον πόνο

Είναι μια μουτζούρα στο μυαλό μου
μια μαύρη μουτζούρα που με ισκιώνει
Η ποίηση είσαι εσύ γυμνή
να χαϊδεύεις λάγνα το κορμί σου

Απόψε η ποίηση δε μου ανήκει
σπάει, θρυμματίζεται και μπαίνει στα νύχια μου
βγάζει από την τσέπη της
μια βαριά σκουριασμένη κλειδαριά
και κλειδώνει το χρόνο

Ανάβει φωτιές και καίει τις μέρες
που φύλαγα κρυμμένες στα συρτάρια μου
Για να περάσει την ώρα της,
ξεφλουδίζει σαν κλαρί
τις βεβαιότητες που είχα συλλέξει

Κι όταν βαρεθεί γίνεται , εσύ γυμνή
και με προσκαλεί να σμίξουμε,
μου ψιθυρίζει με βραχνή φωνή
"ποτέ δεν ήμουνα δική σου
κι ούτε ποτέ θα γίνω"

Η ποίηση έχει μια ελιά,
κάτω απ' τη μασχάλη της.
Η ποίηση απόψε μου κουβεντιάζει
Όταν ήμουν μικρή, μου λέει,
φιλούσα το χέρι μου
για να δω πως είναι να φιλάς.
Τώρα φιλάει το μυαλό μου
κι έμαθε να χρησιμοποιεί και τη γλώσσα της

Κοιμάται δίπλα μου και η ήρεμη ανάσα της
σαν λίβας μανιασμένος φυσάει μέσα μου
και με στεγνώνει.
Η ποίηση απόψε είναι τόσο αγνή
το χέρι της αργά κατηφορίζει
Με αργές κινήσεις το βυθίζει μέσα της
κι όταν ποτίσει από τους χυμούς της,
στο στόμα μου το φέρνει, να κοινωνήσω
το άγριο απόσταγμα της ηδονής της

Την ακούω μετά να φεύγει, να έρχεται,
τον ήχο από τα γυμνά της πόδια
πάνω στα πεσμένα
φθινοπωρινά φύλλα του κορμιού μου.
Και τα τοιχώματα του μυαλού μου, της ζωής μου,
εκεί που τόσα χρόνια σαν ρυάκι ήσυχο κυλούσα
χάνουν τώρα την γεωμετρία τους,
τις ευθείες γραμμές τους
ακολουθούν καμπύλες , πτυχώσεις, τις εσοχές σου

Η ποίηση απόψε δεν χαρίζεται
ακονίζει τα νύχια της στις αλήθειες μου
Γέλα μωρό μου, ουρλιάζει
Θέλω να τελειώσω
με ένα φαλλό μέσα μου να χύνει το γέλιο σου!
Και μετά μη με λογαριάσεις ούτε στιγμή δική σου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-01-2009