Οι νύμφες προστάζουν

Δημιουργός: φεγγαροφως, Ελεαννα

και η τριτη λύκειου αρχίζει να με ξεθωριάζει, ελπίζω να μενουν χαραγμενα τα λόγια, στον άγριο αέρα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν θα περπατάς στην σιωπή, αγάπα με
Όταν θα κλείνεις τα μάτια σου , νιώσε με
Όταν θα κλαίς στην αυγή, φίλα με
Όταν μόνος την ζωή σου θα ζεις, κράτα με.

Μην με αφήνεις μονάχα πίσω
Πάρε με μαζί σου
Άσε με να ζήσω μέσα στου δρόμου τα στενά
Εκεί που έζησα για πρώτη μου φορά

Πίστεψε σε μένα και πιάσε με από το χέρι
Μαζί στον ανάκατα δρόμο
Κοίτα κάποιος κρατάει το δικό μας νήμα
Κάποιος το ψαλίδι, όλα οδεύουν στο τέλος

Κράτα με από το χέρι μαζί να χωριστούμε
Να αποχωριστούμε την ύστατη στιγμή
Που το φιλί παγωμένο θα σε κοιτάξει
Και θα σου μιλήσει για τα πρέπει και τα μη

Σαν ακατέργαστο διαμάντι είναι η κοπή σου
Και αίμα στάζει από την άκρη του ματιού σου
Μην δακρύζεις και μην κλαις μονάχα γέλα
Γέλα δυνατά και χαμογέλα

Δεν πάμε δα και μακριά μονάχα στα αστέρια
Ίσως είναι λίγο πιο κοντά από του ουρανού το τέρμα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-01-2009