Για Το Στερνο Αντιο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Για Το Στερνο Αντιο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Για Το Στερνο Αντιο</b><p>Δημιουργός: Φωτεινούλα, <i>Φωτεινή</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Χαράματα η ώρα τρεις και ο νους ξαναγυρνά σε χρόνια περασμένα, που όμως στοίχειωσαν το τώρα.<br />
Παιδιά σαν ήμασταν, γελούσαμε, κάναμε όνειρα και σχέδια τρελά. Έρωτες, ξενύχτια, αγώνες ατελείωτους για μια νίκη.....Τη δική μας νίκη....!<br />
Περάσανε τα χρόνια. Μας χώρισαν οι αποστάσεις. Φύγαμε για να σπουδάσουμε, για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Μα πάντα στο μυαλό μας υπήρχα η σκέψη και η ελπίδα πως θα καταφέρναμε να μοιραστούμε ξανά μοναδικές εμπειρίες, όπως ΤΟΤΕ.....<br />
 Όμως καμιά φορά η ζωή δεν τα φέρνει όπως επιθυμούμε. Και εκεί που λες ότι όλα είναι μια χαρά και ότι ξημέρωσε μια νέα μέρα.... μια όμορφη μέρα, πάντα υπάρχει κάτι που τα ανατρέπει όλα.<br />
Εκείνη η μέρα έκρυβε κάτι αναπάντεχο.....Ο ουρανός σκοτεινός και στάλες βροχής έπεφταν στο πρόσωπο μου. Μέσα σε πλήθος κόσμου χτύπησε το τηλέφωνο. Μια κλεμμένη φωνή μου ανήγκειλε το γεγονός:<br />
<br />
<br />
                                                       "έφυγε η Νίκη.....η Νίκη μας...".<br />
<br />
Και όλα γύρω μου έπαψαν να υπάρχουν. Μίσος, θυμός, λυγμούς απελπισίας με κυρίεψαν.....Μα κανείς δεν με άκουγε.<br />
Τίποτα δεν με έκανε να το πιστέψω. Όσους κι αν ρώτησα, όσοι κι αν μου το είπαν ποτέ δεν κατάφερα να το πιστέψω. Να πιστέψω ότι το γλυκό χαμόγελο σου έψαμε να υπάρχει. Η βραχνή φωνή σου έσβησε, και την θέση της πήραν κεραυνοί που ήδη άρχιζαν να αναγκέλουν το μαντάτο. <br />
Το άψυχο κορμάκι σου ξαπόσταινε στην ματωμένη άσφαλτο. Μα δεν κράτησε πολύ, ο δρόμος καθάρισε από τις στάλες της βροχής, κι εσύ εκεί.... Περίμενες...<br />
Ήταν η ώρα που  έφευγες για το πιο μεγάλο σου ταξίδι, ήταν η ώρα που έδινες το δικό σου φινάλε....<br />
Τώρα πια η ψυχούλα σου γαληνεύει σε άλλους κόσμους. Εκεί που όλοι είναι πρωταγωνηστέ σε έργα διαρκείας, κι ο ρόλος σου μοναδικός.... Τυλιγμένη σε πέπλα ευτυχίας.<br />
<br />
Ήρθα κοντά σου, στο νέο σου σπιτικό. Με μια αγκαλιά λευκά τριαντάφυλλα. Τα άφησα δίπλα σου. Μα και πάλι δεν το πίστεψα. Δίπλα μου ένα σώμα έτοιμο να καταρρεύσει. Το αγκάλιασα. Ήταν η μητέρα σου...<br />
           "Νίκη μου...κοριτσάκι μου...<br />
                                                           κοίτα ποιοι ήρθαν να σε δουν..?.."....<br />
Και η μελωδία της βροχής συνέχισε να παίζει....<br />
Όσα δάκρια κι αν μετρούσα, δεν κατάφερα να δεχτώ πως ήτανε για σένα...Δεν ήθελα να έρθω να σε δω, και να σου πω ένα στερνό αντί... Για μένα πάντα θα υπάρχεις και θα ζεις μέσα στις αναμνήσεις και στα όνειρα της παιδικής μας εποχής....<br />
<br />
                                                          ΑΝΤΙΟ ΝΙΚΟΥΛΙΝΙ ΜΟΥ.....<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-01-2009</td><td valign=top></td></table><br />