Γράφω βρεγμένους κόσμους

Δημιουργός: utterly sweet, Μαρίτσα{αλά Διαμαντή}

Βρεγμένοι οι κόσμοι μου κι εγώ μπογιά στον τοίχο..με μάθανε μόνη να επουλώνομαι,πρόσκαιρες φιλίες με φουλάρανε..απ'τα τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου..από τότε που κρατούν τα μάτια μου τις μνήμες..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][font=Comic Sans MS]Έψαξα λόγους να βελτιώσω τις λέξεις μου
είπαν η ελληνική έχει δέκα για κάθε συναίσθημα
δεν τους πιστεύω
βρήκα συναισθήματα που όσο κι αν χτύπησα τις πόρτες τους
να τα αποτυπώσω σε χαρτιά δεν μπόρεσα
γιατί η αλήθεια,η αγάπη,ο πόνος ποτέ δεν μπόρεσαν να αρπαχτούν σε λέξεις
μυρίζονται απλά κι αποτολμώνται.
Έφαγα τους κόσμους μας,κι εκείνους που δεν φαίνονται
και εκείνους των ονείρων
να βαλσαμώσω τα μάτια σου,κάπου κάπως
να πάψω να κυνηγάω ιδέες κι απωθημένα,
-σου μίλησαν ποτέ για τη δύναμη που έχεις;-
δεν τα κατάφερα,κι αν τα χείλη πήγαιναν να πουν
πάντα το χέρι τα προλάβαινε και τα 'κλεινε..
Κι έπειτα;
Γνωρίζω ταραγμένες φύσεις,που κοίταζαν τα τρένα κάπου στον Αγιο Νικόλα
που κοιμήθηκα μ'ένα τσιγάρο παρέα
κι ένα τσαφ τσουφ από κείνα που πέρναγαν κι όλο πέρναγαν..
Σκεφτόμουνα μας κάνανε τον έρωτα βαγόνι Κηφισιά-Πειραιάς και πάλι πίσω
μια ίδια διαδρομή και τόσοι λόγοι να την κάνω
στάθηκε μισοτελειωμένη,πάγωσε το βουητό της μηχανής,
κι αναρωτήθηκα ποιος ξέρει τη σιωπή μετά το τέλος
ξέρει κανείς που τρέχουμε να κρυφτούμε απ'τ'αδιέξοδο..
'τώρα βούρκος'είπα,κι όμως τα συναισθήματα δεν τα κράταγε η καρδιά
τ'ανέβαζε στα μάτια...
μέχρι εκεί θα σου γράψω,
είπαν η ελληνική έχει δέκα λέξεις για κάθε συναίσθημα
μην τους πιστεύεις

Πάτησα τα σύννεφα,πάτησα τις λάσπες
έγινα άγγελος, παρέμεινα νεκρή
κι αυτή που αξίζει δεν στέκεται δίπλα σου
είναι η ανάμνηση στα μέσα της ζωής σου
αν την γυρίσεις προς τα πίσω θα με βρεις
Άσε το χέρι μου λοιπόν,έχω αλλάξει
κούφιες και τρύπιες οι χαρές απλά καλύπτουν θλίψεις
με τοποθέτησαν,το δέχτηκα και τέρμα
εκεί που βρίσκομαι δεν στάλαξαν ελπίδα
δεν άνθισαν λουλούδια και καρδιές
θα μαραθείς με μια ανάμνηση στα χέρια
θα μου σκουριάσεις αναπολώντας αγκαλιές

Κι είναι στιγμές βουνά που σκέφτομαι ανθρώπους
ως που τους νοιάζομαι,κομμάτια μου αν αφήνω
και στέκει σίγουρη η κακία και κρυμμένη
δεν με γνωρίζετε,δεν ξέρετε για μένα
όσο κι αν κάτσεις να διαβάσεις,
όσα μου όνειρα κι αν μείνουν εδώ πάνω
και τα ξεκοκκαλίσεις με τα μάτια
δεν θα κοιτάξεις την οργή και την κατάντια μέσα απ'τις χούφτες μου,
ο τρόπος που τα βλέπω τα πράγματα καλείται πειραγμένος
δεν θα βρεις μυστικά περάσματα
όχι για το δικό μου κόσμο [/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-01-2009