Το πιο βαρύ φεγγάρι

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να έρχεσαι στην κλίνη μου με’πομονές, με γέλια
όσο κρατάει η αυγή και η νυχτιά μαζί
να προσκυνώ από’σένανε κι η πίστη μου να ζει
κρασί να φτιάχνω απ’αγρούς με ερωτικά αμπέλια.

Να σε κερνώ μ’ένα φιλί τη μέθη που θα ανάβει
σε Διονύσου προπομπές και σ’εθνικά μνημεία
να είμαι η αγάπη σου, εγώ, άλλη καμία
ιστίο κι ύφασμα ελαφρύ... (σ)το σώμά σου καράβι.

Όταν μιλάνε οι πολλοί εσύ μόνο να δρέπεις
ακόμα μιας γητειάς θωριά πίσω απ’το προσωπείο
του υποκριτή ξεσκέπασμα, του αληθούς βραβείο
ακόμα κι όταν χάνομαι σαν ίσκιο να με βλέπεις.

Να κουβαλάς τον οίστρο σου με Πήγασους στ’αστέρια
να μπαίνω μες στη κνήμή σου, αερικού οστό
το πιο βαρύ φεγγάρι σου να σπρώχνω με λοστό
η Αφροδίτη κι ο Ερμής να δίνουνε τα χέρια.

Κι αφότου πέσουν καταγής οι μάσκες κι όλα τ’άλλα
δόντια να βγάζουν οι σιωπές λέξεις ν’αναμασήσουν
Δεμένοι όπως είμαστε ας έρθουν να μας λύσουν
μικρές ψυχές που κατοικούν σε σώματα μεγάλα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-01-2009