Μ' ένα φεγγάρι οδηγό

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

«Του Φεγγαριού τη στράτα σαν κοιτάζεις, θα σε πάρει μακριά απ’ του κόσμου τα στενά, και θα σε ‘πα εκείθε η καρδιά σου που προστάζει, εκεί που όλα θαν’ αληθινά..»

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χειμωνιάτικη νυχτιά, μ’ ένα φεγγάρι στη χάση του, που από ώρα πολύ τη μάχη του με τη δύση έχει χάσει..

Κι ο ουρανός, φωτισμένος από τ’ αρρωστημένα της πόλης τα φώτα, ένα παγωμένο βλέμμα, σιωπηλό στην πλάση χαρίζει.. Κουρασμένος και κείνος απ’ όσα βλέπει, τ’ αστέρια των ματιών του σα να θέλει γι’ αλλού να τραβήξει..

Και ‘γω σε ένα δωμάτιο παγωμένο κάτωθέ του, μες σε μια ησυχία που σειρήνες αλύπητα τη σκίζουν, φωνάζοντας για τ’ άδικο που ολόγυρα γίνεται μες το κρύο τσιμεντένιο τοπίο, να βλέπω το βασιλικό να μαραίνεται..

Παιδί του ήλιου, της ζεστασιάς, και μιας ζωής ατίθασης γιός και κείνος είναι, και εικόνες από καλοκαίρια χαμένα στη δίνη του χρόνου, στο νου μου φέρνει..

Κι έτσι θυμάμαι ένα φεγγάρι ολόγιομο, του δεκαπενταύγουστου, την άσφαλτο σαν ποτάμι ολόχρυσο να φωτίζει με σβηστά φώτα πάνω στο μηχανάκι, καθώς το δρόμο ακολουθούσα… Και στη θάλασσα στο βάθος, το μονοπάτι του να φτιάχνει..

Που τη στράτα του με καλούσε να διαβώ..

Μα τ’ άναβα τα φώτα σαν ερχόταν απ’ απέναντι αυτοκίνητο.. Για να μη φοβηθεί τάχατες ο ανυποψίαστος οδηγός έλεγα..

Αν και στο βάθος και τότε ήξερα, πως για μένα το έκανα.. Μια και ένιωθα πως είχα δρόμο ακόμα, προτού στου φεγγαριού το μονοπάτι να πατήσω..

Τα χρόνια πέρασαν, μηχανή το παπί έγινε.. Κι ακόμα είναι φορές που εκείνο το φεγγάρι τη σκέψη μου στοιχειώνει..

Στα μονοπάτια του, σειρήνες με καλούν..

Μα εκείνο το δρόμο στο νησί, χρόνια πολλά έχω να πάρω..

Γιατί ξέρω..

Πως σαν το κάνω, τα φώτα τώρα δεν θ’ ανάψω.. Και για να μην τρομάξω τον οδηγό, που πάντα ίδιος θα ‘ναι, ευθεία θα πάω στη στροφή..

Μέχρι τη θάλασσα που λαχταρώ να συναντήσω..

Εκεί που το μονοπάτι μου ακόμα περιμένει..

Μ’ ένα φεγγάρι οδηγό,

Στ’ ονείρου μου τη χώρα να με ‘πα..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-01-2009