Κελί

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής υπάρχουν χωρίς να τα ζητήσει κανείς (Γ.Σ.)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κελί


Καθότανε μες στο κελί
Με τη ριγέ του τη στολή
Ριγέ ο κόσμος του και κάγκελα παντού
Δεν είχε ήλιο και στις λάμπες
Κολλούσε τα όνειρά του στάμπες
Κι έτσι τον έλουζε το φως τους που και που


Στο στόμα πάντα στραβωμένο
Ένα τραγούδι λυπημένο
Κι ένα τσιγάρο τα στιχάκια να του καίει
Στα μάτια μόνο μια εικόνα
Του ‘παιρνε το βαρύ χειμώνα
Μ’ αυτήν ξεχνιόταν κι έλεγε όλο πως δεν κλαίει


Είχε μια μάνα…πάνε χρόνια
Παιδί και φούσκωνε μπαλόνια
Να τα πετά κι αυτά σ’ εκείνον να γυρίζουν
Και στο τραπέζι της κουζίνας
Κάθε που έμπαινε ο μήνας
Δυο λουλουδάκια σ’ ένα βάζο να μυρίζουν


Τώρα τα χέρια του κλεισμένα
Και μια ψυχή απ’ τα περασμένα
Γυρνά στις ώρες κι απ’ το αίμα του ανασαίνει
Κι από το μαύρο κι απ’ το άσπρο
Στο τελευταίο του το κάστρο
Στέκει ορθός, κάνει το βήμα και πεθαίνει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-01-2009