Κορώνα-γράμματα

Δημιουργός: montekristo

αφηγούμενος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξέρεις πως σβήνει το κερί
μ' ένα απαλό φύσημα
Σαν το φύσημα που διώχνει την σκόνη
απ' τη παλιά φωτογραφία

Στο σκοτάδι πως πλημμυρίζουν τα μάτια με εικόνες...
Ποιος παραμυθάς τα σκάρωσε όλα αυτά?

Και ο πιο ατάλαντος αφηγητής, έχει μια ευκαιρία-μία τουλάχιστον-να φτιάξει μια καλή ιστορία να αφηγηθεί στον εαυτό του. Με λίγη προσπάθεια, το χέρι θα γίνει σταθερό και το χαρτί θα αρχίσει να λιγώνεται στα αγγίγματα του μολυβιού. Λευκά περιστέρια θα πετάξουν τρομαγμένα, νερά θα αναβλύσουν άξαφνα. Μάτια θα δακρύσουν...

Ξέρεις από εκείνες τις ιστορίες
σαν τα ρολόγια στους σιδηροδρομικούς σταθμούς
Πάντα το τρένο που σε πάει εκεί που αγαπάς
θα μοιάζει ψεύτικο
Απίθανη σύμπτωση
Στρέβλωση του χρόνου
Παράδοξο...Μα εσύ θα το πιστεύεις
Ενώ το άλλο της επιστροφής
πόσο βαρύ και μεταλλικό
και τι αληθινά θα περνά από πάνω σου

Μετά αρχίζει η επόμενη ιστορία ή μάλλον η εισαγωγή της επόμενης. Περιγράφει έναν απόλυτα μόνο άνθρωπο στην πιο έρημη άκρη του σύμπαντος, που μετά από αιώνες μοναξιάς ανακαλύπτει πως ο ρυθμός που ανοιγοκλείνει τα μάτια του, μπορεί να λειτουργήσει σαν κώδικας-κάτι σαν σήματα μορς- για να εντοπίσει σημάδια ζωής στον αντίπερα γαλαξία. Κι από εκεί να έρθουν, με την σειρά τους, άλλα σήματα να του μεταδώσουν το απίστευτο μήνυμα, πως ζωή υπάρχει επίσης... μέσα του...
Το ρολόι του σταθμού θα ξαναπάρει μπροστά... Μα αυτή την φορά θα προτιμήσεις λιμάνι.

Τα δελφίνια θα χορεύουν στα νερά
Οι σειρήνες θα λυσσάνε που δεν τις δίνεις σημασία
Η αλμύρα θα νοστιμεύει τις νύχτες
Θα νιώσεις ναυτία
στην τρικυμία του έρωτα
Ύστερα η θάλασσα θα κοιμάται στα μάτια της

Μα όπως η πυξίδα δείχνει πάντα τον βορά, τα μάτια σου θα ψάχνουν πλέον την στεριά
Και θα διαλέξετε αλλιώτικη στεριά για να φυσήξετε την σκόνη από την φωτογραφία. Και το κερί θα το σβήσει ο καθένας μόνος του.
Θα έχετε όμως ενδιαφέρουσες ιστορίες να αφηγηθείτε στον εαυτό σας κι ίσως να γράψετε κάτι σαν ποίημα

Μπορεί να μιλά για το κλάμα του μωρού
και για το νανούρισμα
Για το σπασμένο σανίδι στο πάτωμα της κουζίνας
και το σκοτάδι που έχασκε μέσα του,
σαν να κρυβόταν εκεί ο κάτω κόσμος
που παραμόνευε να πέσεις στο στόμα του
Για τότε που ο κόσμος έφτανε δυο γειτονιές μακριά
ενώ ατέλειωτος έμοιαζε μόνο ο χρόνος
Κι η μνήμη άγραφη ακόμη
Για ένα κέρμα που στριφογυρνά στον ουρανό
Κορώνα ή γράμματα,
αλήθεια ή ψέμματα
Για τον καιρό που περίμενες να σταθεί όρθιο,
ώσπου να καταλάβεις πως όπως και να σταθεί
δε βαριέσαι
το ίδιο νόμισμα είναι

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-02-2009