Μια φωτογραφία

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θέλω να φωνάξω μα φοβάμαι τη φωνή μου
Την πνίγω με αναγάλλια στη σιωπή μου
Βλέπω πάντα σιωπηλός την ακατάσχετη του έρωτα φωτιά
Σαν τρίσβαθο όνειρο στα σπλάχνα που ξεσπά
Κι απο το κλάμα της χαράς όλο διψαω και πίνω
Στο σύψυχο ανατρίχιασμα το σκόρπιο κορμί μου ντύνω

Μαζεύω τα κομμάτια μου παράξενα ανθισμένος
Απ’την αντρίκεια σάρκα μου αγνά ξανανιωμένος
Θεριεύοντας τη δύναμη απ’το’να ως τ’άλλο φρύδι
Το λογισμό μου ξετυλίγω σαν αστραπή ,σα φίδι
Μες στο πηχτό σκοτάδι την κάθε δείλια μου νικώ
Για σένα πάλι πλάθω το κορμί ,για σένα ξαναζώ

Στο στρώμα που φουντώνουνε της ηδονής τα μύρα
Ολόλευκη ξεχύνεται η άμοιρη μου μοίρα
Ωραίο το κάλεσμα ,το πάλεμα και ο βαρύς αγώνας
Χτυπάει το σώμα μου, αμόνοιαστος κυκλώνας
Ξεσκίζω με τα χέρια μου τον πλανερό αγέρα γύρα
Να σηκωθεί πολεμική η ερωτική πλημμύρα
Μα διάβηκε ο ύπνος,σίγησε και μ’άνοιξαν τα μάτια
Με την εικόνα σου αγκαλιά περπάτησα καινούργια μονοπάτια

Ποιά είσαι εσύ που με κοιτάς με βλέμμα λιγωμένο
Ποιά είσαι εσύ που με κρατάς στη νοσταλγία σου δεμένο
Άλλο πιά δεν ρωτώ ,μα όλες μου οι νύχτιες ώρες
Διαβαίνουν μπρός μου μυστικές του πόθου δαδοφόρες
Νύφη ,γυναίκα ή μάγισσα,θεών πρωτοφανέρωτη φυλή
Σ’όλα τα μέλη μου μεθύσι του έρωτα κρυφή ανατολή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2009