Ανθρώπινοι Θεοί

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

για να μη σηκώσουμε ποτέ τα χέρια στα Όνειρα και πούμε: ''Παραδίνομαι''

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΘΕΟΙ

Έχω δυο όνειρα στην τσέπη,
προμήθειες που μου ‘δωσε η ύπαρξή μου.
Μου ‘πε είναι για το δρόμο, για να μη πεινάσω.
Για να μη νιώσω ποτέ μοναξιά, για να μην πάψω να
είμαι κυνηγός και δαμαστής των πιο μεγάλων φόβων μου.
Έχω δυο όνειρα στην τσέπη, μα η απληστία δε κάνει εξαιρέσεις.
Θέλω να τα πολλαπλασιάσω, να τα θρέψω με τη δύναμή μου.
Αυτή τη δύναμη που κρύβω μέσα μου και με καθοδηγεί
σε μονοπάτια δύσβατα, απρόσιτα, αθάνατα.
Κρύβεται όμως ώρες ώρες πολύ καλά, πολύ βαθιά
για να τη δουν τα άπειρα μάτια μου.
Και τότε τα όνειρα μου παραμένουν ακόμα βρέφη, εκεί, στην τσέπη
του πιο φθαρμένου ρούχου μου.
Στην σχισμή που δεν μπορεί ούτε το φως του πιο ζωντανού υπονόμου
να τα βρει.
Έτσι η ύπαρξή μου αρρωσταίνει. Χολεριάζει .
Βρίσκομαι ανάσκελα σε μια παρατημένη άκρη του Θεού.
Να φοβάμαι, να κρυώνω και να βρομάω επειδή πεθαίνω.
Τρεμάμενο το βλέμμα μου ψάχνει τον ουρανό , τον σκαλίζει,
μήπως και βρει και για αυτόν ένα σύννεφο να τον σκεπάσει.
Μήπως έρθει κανένα αερικό και τον σηκώσει από την Πτώση.
Μάταια όμως. Δεν έχω πια που να γυρέψω ένα κομμάτι ζυμωμένης Ανθρωπιάς.
Ήρθαν στο νου μου όμως, κάτι ξεχασμένα όνειρα στην τσέπη μου, που κείτονται
εκεί για χρόνια , σαν μπαγιάτικα και μουχλιασμένα ψίχουλα.
Ακόμα κι έτσι, τα φέρνω στα χείλη. Είχα καιρό να γευτώ κάτι.
Κάτι εύγεστο, κάτι άνοστο. Δεν έχει σημασία. Απλά να νιώσω πάλι τα χείλη
να κινούνται.
Εκείνα σαν χορδές ξεκούρδιστης κιθάρας, σαν μουδιασμένα δάχτυλα, ενώνονται με την ανάσα μου. Η ανάσα μου… πόσο καιρό είχα να την βγάλω από τη σπηλιά της.
Μυρίζει σαν παλιωμένο κόκκινο κρασί.
Και νιώθω… Άρχισαν να ζωντανεύουν τα υπάρχοντά μου. Αυτά που είχαν παγώσει από το βαρύ χειμωνιάτικο φόβο και που αγκυλωμένα ανάσκελα θωρούσαν τα ωραία.
Και ακούω ξανά την ύπαρξή μου να μου μιλάει. Παραξενεύομαι, ήταν τόσο καιρό θυμωμένη μαζί μου και ούτε καν με κοιτούσε. Ακούω προσεκτικά.
« Είναι όμορφη η αίσθηση να ανασταίνεσαι δαμάζοντας τους φόβους σου».
Σηκώνομαι γοργά, λούζομαι με καυτό φως, ντύνομαι με καθαρά ρούχα που αναβλύζουνε Ζωή, γυαλίζω τα παπούτσια μου με όρεξη για Αναζήτηση και συνεχίζω το μονοπάτι που άρχισα, αλλά τώρα πια με καινούρια πυξίδα.
Και απαντώ στην ύπαρξή μου:
« Τα όνειρα είναι τροφή, και αν δεν τραφούμε θα πεθάνουμε. Είμαστε μικροί Ανθρώπινοι Θεοί, όταν καταλάβουμε την θνητότητα Μας. Την εφήμερη ανάσα μας.»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2009