Πονοδιαολεμένη

Δημιουργός: poetryf

Ανάδρομος Ερμής ...στο δρόμο μου!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Λέχωνα μιας και γέννησα ένα μωρό , τον πόνο-
Σε μια εκκλησιά που κατηχά ο διάβολος και μόνο
τον βύζανα στο στήθος μου σα μάνα κι αδερφή του
με εξορκισμούς τραγούδαγα την πρώτη γέννησή του.
Μα έλα που μεγάλωσε κι από παιδί , ανδρώθει
ρούφαγε αίμα απ’την ψυχή , μαραίνονταν οι πόθοι
Κι όσο εγώ τον πότιζα με δάκρυα και με μύρα
τόσο αυτός γιγάντωνε μες στη μικρή μου μοίρα.

Τις άπλωνε τις ρίζες του βαθιά μες στην καρδιά μου
πόες για λύπες φύτρωναν κι ερχόταν πιο κοντά μου...
Ήμουνα χώμα εύφορο μα και οργασμού πατρίδα
για φόβους που μαχαίρωνα να πιω λίγην ελπίδα’
Ώσπου μια μέρα εσίμωσε μαντατοφόρος ξένος
που’χε στο πρόσωπο φωτιά και στη ματιά του μένος.
Έσκυψα σαν υπόδουλη, στο γόνυ διπλωμένη
χρησμό να λάβω κι έλαβον , πονοδιαολεμένη

Κι είδα να σβήνει η σκιά , να τρίζουνε τα αστέρια
κι από τις πέντε μου γωνιές ακονισμού μαχαίρια
Για να καρφώσω τα φτερά -στη νύχτα- του διαβόλου
βγήκαν και ήταν κοφτερά κι ανάλογα του όλου
Κάνω την πρώτη μου γαμψιά με νύχια του θηρίου
το ένα του εσχίστηκε στην παγωνιά του κρύου,
Στη δεύτερή μου επίθεση χάμου πως εσωριάστη
κι ο πόνος που με λέρωνε, σα χοίρος μες στη λάσπη.

------------

Και δεύτερο φανέρωμα του ανάδρομου μου φίλου
μ’ήβρε καθώς ξημέρωνα πα’στα προικιά του Ήλιου
Τον είδα που κατέβαινε σ’ αστερισμού την κλίση
και μου πε «είμαι ο Ερμής , εγώ σε έχω χρίσει
να’χεις ταχύτητα φωτός και πάντα να σε τρέχω
σε μια τροχιά που μόνο εσύ και μόνο εγώ αντέχω..
Γύρω απ’ανθρώπους που ειν’αργοί στο πνεύμα και στην κρίση
να ανακατώνεις τα νερά , το πέλαο να αφρίσει...»

Την ιστορία που’χω πει κοίτα να την πιστέψεις
αλλού αιτίες και κακά μη μου ματαγυρέψεις.
Πάρε με τώρα αγκαλιά κι αν δεν αντέχεις, κρύψου
σα να ‘σαι άγαλμα κι εσύ , φιγούρα άσπρου γύψου.
Σ’αφήνω στο καλούπι σου ανάσες να ξοδεύεις
με αξόνι, τον εγωισμό, μόνή σου να λαξεύεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-02-2009