τα πεινασμένα καβούρια

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε ξελόγιασα στον βράχο του μεσημεριού
δίπλα η θάλασσα βογκούσε αποκαμωμένη
κορμιά θυσία από χέρι αόρατου θεού
κάτι πελώριοι σταλακτίτες κόπηκαν
από τον θόλο του ουρανού
και μας καρφώσαν
Σαν βρέφος σε θήλαζα
κι ήρθε η νύχτα
με όλα τα αστέρια της
τα είδα να κατεβαίνουν
και να περπατούν στην ακροθαλασσιά
με μαζεμένα τα παντελόνια τους
τα καβούρια μας τσιμπούσαν τα πόδια
να ξυπνήσουμε
οι μυρτιές ψιθύρισαν σσστ...
αφήστε τους λίγο ακόμη...
Μπορεί ο ξεμωραμένος πια
ο γερο Ποσειδώνας
να ήταν αυτός που καθάριζε τα γένια του από τα φύκια
το υπέθεσα, το φαντάστηκα δεν θυμάμαι
καθόταν όμως στο φέγγος του φεγγαριού
και τον παρατηρούσα
ίσως να ταν και κανένας τρελός
Γέλασε...
Ξέρεις πόσα ναυάγια έρωτες έχω δει του λόγου μου?
Δε πα να πνιγείς ρε Ποσειδώνα?
Σαν να ξύπνησες
ακούστηκε ελαφριά η ανάσα σου
χάδι δροσερό της νύχτας

Την αυγή ξεκαρφώσαμε τους σταλακτίτες
και φύγαμε
τα καβούρια στις σπηλιές
καθαρίζαν τις δαγκάνες τους από τις σάρκες μας
η θάλασσα έσβησε στοργικά τα ίχνη μας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-02-2009