Πεθαίνουμε μαζί

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στάζει μια βρύση στου μυαλού μου το ταβάνι
Κι ένα γυαλί κόβει τις μνήμες μου γλυκά
Τρέχει το αίμα απ’τα δάχτυλα και φτάνει
Μόνο μια σπίθα για να πάρουμε φωτιά
Μα εσύ φοβάσαι να κοιμάσαι τώρα μόνη
Κι έχεις τα χέρια και τα μάτια σου κλειστά
Ό,τι αγάπησες και πέθανε σ’ αγχώνει
Κι ό,τι δεν έμαθες πονά και σε μεθά....

Από την μέσα μου μεριά βγαίνει ο πόνος
Κι ένα σου κοίταγμα μαχαίρι στο λαιμό
Ήμουνα μόνος τελικά κι είμαι πιο μόνος
Μια μοναξιά που αγκαλιάζει το Θεό
Ένας κομήτης που δε χόρτασε ταξίδι
Σαν μετανάστης δίχως όνειρα ζωής
Πίνω τα βράδια μου βουβά χολή και ξύδι
Όνειρο κρύο ό,τι ζω και ό,τι ζεις....

Πώς να χωρέσει η ντροπή σε τόση αγάπη;
Πώς να γεμίσει ένα όνειρο χαρά;
Όλοι οι δρόμοι μου χαθήκαν απ’ το χάρτη
Κι έμεινε μόνο το κορμί χωρίς καρδιά
Μα να θυμάσαι πως σε κράτησα στα χέρια
Και πως τα μάτια μου αγγίξαν την ψυχή
Κι αν όσα έκανα σε κόψαν σαν μαχαίρια
Κόψαν κι εμένα και πεθαίνουμε μαζί.....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2009