Δοκιμασία…

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

«Δοκιμασία λένε πως είναι η πορεία μας σ’ αυτά τα μονοπάτια, που ζωή τ’ αποκαλούμε.. Μα κάθε δρόμος έχει τη δικιά του ομορφιά, αρκεί να έχει κανείς την καρδιά του ανοιχτή για να τη νιώσει..»

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι στιγμές, μέρες, μήνες και χρόνια ακόμα, που κάποιος έτσι να νιώθει μπορεί.. Πως από μια δοκιμασία, απ’ ένα τεστ διαβαίνει..

Ζόρικο ειν’ αυτό πολλές φορές, και απαιτήσεις έχει, ζητά προσήλωση πολύ, κι υπομονή, μελέτη και προσπάθεια..

Απ’ αυτές που στα όρια μπορεί καθείς να νιώθει πως τον φτάνει.. Εκεί που δυνάμεις, αντοχές, κι η υπομονή θαρρείς και εξαντλείται..

Μα να, μια μέρα ακόμα σε κρατά, ένα βήμα πιο πέρα να σε πάει..

Και σαν του σχολειού τα τεστ, τα απροειδοποίητα, εκείνα που χτυποκάρδια, όχι ευχάριστα, μας έκαναν να νιώθουμε, λένε πως έχει ένα σκοπό, μια αξιολόγηση να πάρουμε, ένα βαθμό..

Μονάχα που σε κάποια Τεστ, η αξιολόγηση μετρήσιμη μπορεί και να μην είναι..

Και έτσι το αποτέλεσμα αόρατο να είναι, και ο χρόνος που διαρκεί το τεστ ατέλειωτος να μοιάζει…

Σαν τη ζωή που σ’ έμαθαν νομίζεις ένα πράμα..

Μα η πραγματική ζωή, αλλιώς μοιάζει, και είναι, κι ας λένε οι «σοφοί» του κόσμου μας, πως είναι μια ρουτίνα..

Μόνο σαν τεστ τους η ζωή, αληθινά δεν είναι, μηδέ μια μοναχά μετρήσιμη, στρυφνή δοκιμασία..

Καθώς, σαν τη διαβαίνεις και τη ζεις αληθινά,

Του ηλιοβασιλέματος το απαλό το χρώμα βλέπεις να τη φωτίζει,

Του τόξου του ουράνιου κατέχει τη ζωντάνια,

Της θάλασσας τη μουσική,

Τ’ ανέμου το τραγούδι,

Του χρόνου έχει μέσα της την άπλετη γαλήνη,

Του ουρανού έχει τη θωριά, κι ας ειν’ συννεφιασμένος,

Του ιδρώτα της δροσοσταλιάς, εκείνου από έρωτα κι αγάπη 'πουν φτιαγμένος,

Του ονείρου που ‘χαμε παιδιά, κρατάει τη μαγεία, και είναι όλα φωτεινά, σαν ξωτικών τα δάση,

Του ονείρου που μας στέρησαν, μα είναι εδώ ακόμα…

Μα βλέπεις, τίποτα απ’ όλα αυτά, στα ζύγια τους δεν μπαίνει..

Κι έτσι απλά να υπάρχουμε, ‘θεν να μας κάμουν όλους,

Μια που και το να ζει κανείς, μετρήσιμο δεν είναι..

Μα ας βάλουν όλα τα λεφτά σε ζύγι κι ας μετρήσουν, πόσα κιλά χαμόγελα, πόσα ευτυχίας δράμια, στον κόσμο μας χαρίσανε, για μια στιγμή μονάχα..

Κι ας βάλουν απ’ την άλλη τη μεριά, ένα χαμόγελο απλό, ένα χαμογελάκι, σ’ ενός μικρού παιδιού, που λάμπει τα ματάκια…

Κι ας έρθουν όλοι οι «σοφοί», οι τάχατες μεγάλοι, να μας το ερμηνεύσουνε, πώς ευτυχία στην καρδιά απλόχερα μοιράζει;

Τόση που όλου τους του κόσμου τα λεφτά, μετρήσιμη, δε φτιάχνουν..;

Γιατί..;

Μήπως γιατί η ομορφιά, το δίκιο, η αλήθεια, μέσα μας ζουν, απ’ την ψυχή πηγάζουν..;

Και δε μετριούνται με τα ψεύτικα τους, τα φτιαχτά, τα πειραγμένα ζύγια..;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2009