Της πίκρας τ'αγριόμελο

Δημιουργός: montekristo

για την Ρηνιώ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα μάτια σφραγισμένα, μα μέσα τους
δάκρυ απ' τ' ακροπέλαγα και τσ' ουρανούς
μάχονταν η φουρτούνα τους κεραυνούς
στιγμές και περασμένα με τους απέθαντους

Έτρεχες στα λαγκάδια και στους αγρούς
αγρίμι λαβωμένο,
σκισμένα ρούχα, όλο πληγές
στ' αγκάθια αστέρια μάζευες και θησαυρούς
σκαρί ναυαγισμένο,
στου πόνου απάνου, τις κορυφές


Έδειξες με το δάχτυλο την χαραυγή
ρόδινα που γυαλίζαν τα λέπια του φιδιού
της μοναξιάς ο ποταμός και του χαμού
πικρό νερό ποτίζει τη μαύρη μας τη γη

Αχ και δε φτάνει, είπες, μέσα του να διαβείς
μόνο κόντρα στο ρεύμα , όρθιος να σταθείς
Ολάκερο σαν καταπιείς, της πίκρας το ποτάμι
απ' το φαρμάκι γλύκα, θα 'χει η ψυχή να κάμει

Της ερημιάς τότες το φίδι,το πονηρό
με τ' απαλά του χάδια, τα ύπουλα
τον κόσμο που τυλίγει
στον ύπνο για να πνίξει, μες στ' όνειρο
άπραγο θε να φύγει
Η μέρα, στο σκοτάδι ώρες δεν θα πουλά

Της πίκρας τ' αγριόμελο για να γευτείς
τ' αφέντη πόνου γίνε ο θηρευτής
αλίμονο μονάχα σ' όποιον λιγοψυχά
και στης καρδιάς τους χτύπους αγάπη δε γροικά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-02-2009