Κόκκινο είδωλο

Δημιουργός: poetryf

"Είναι ωραίο να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου μαζί με κάποιον άλλο.." Δικό σου....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=right][I]"Μια νύχτα με ποντάρισες στη τσόχα τ'ουρανού..
Στο κόκκινο σταμάτησες το πνεύμα και το νου.
Ματώσανε τ'αστέρια και πέσαν καταγής ,
σ'είχα στα δυο μου χέρια...μα μέσα ήταν κανείς.."[/align]

Γνώριζα από πριν το όμορφο χαμόγελό σου’
το είχα δει τριάντα νύχτες του Νοέμβρη
σ’ενός αγγέλου στόμα που πονούσε
Ήξερα από πάντα με ποιο τρόπο δακρύζεις
πώς στέκεσαι γυμνή κι ανέξοδη
όταν το ακέραιο ατενίζεις

Τρεις μήνες άδειαζα του πόνου τον καμβά
με μια καρδιά κομμάτια
με δάκρυα το πηγάδι να γεμίσω
Να πέσω μέσά του κι εγώ ,ξενιτεμού ρανίδα
Τρεις μήνες κι ίσως τρεις ζωές
έπλεκα μια ματιά σου
Τη φόρεσα που λες απόψε
με μια σκισμένη μάσκα
να κρύψω μια νιογέννητη ρυτίδα
Πίσω από γύψο και πηλό
να καλουπώσω την ελπίδα

Μάντευα πιθανώς,
Προύπαρξη πως είχες
Κι έτσι γεννήθηκα μια καλοκαιρινή βραδιά
με μάτια τόσο ασήκωτα που’μοιαζαν με χειμώνα
Προμάντεμα στης μάνας μου τη μήτρα οι χίλιοι κόμποι
Τους κράτησα όλους,
κανέναν δεν σκόρπισα’
τους κρέμασα σα φυλακτά πολύτιμα απάνω στο λαιμό μου

Τόσο ήμουν σίγουρη πως θα ρθεις να με βρεις
Που απόψε στάθηκα μπροστά σ’ένα καθρέφτη και σε βρήκα
πλησίασα που λες όσο μπορούσα
με όση δύναμη
Το είδωλο να αγγίξω
κι ίσα που μ’έφταναν τα χέριά σου
δέκα θλιμμένα κρινοδάχτυλα να ψαχουλεύουν το λαιμό μου
Να λύνουν ό,τι μ’έδενε
να σπούνε τα δεσμά στην κίνησή τους
Τόσο ήμουν σίγουρη πως θα ρθεις να με βρεις
Που απόψε ούτε το αίμα δεν λογάριασα

Άλλωστε ήμουν από πάντα ταυρομάχος
κι αυτό το χρώμα το αγαπούσα εξ’αρχής...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-02-2009