Μίασμα

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

Βγήκε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΜΙΑΣΜΑ

Γυρνά έξω μόνη στην παραζάλη της νύχτας.
Ψαρεύει δυο μάτια και τραβάει για μια ίδια επιστροφή.
Εκεί σε μια σπηλιά που κρύβει τη ζωή της,
αφήνεται στην αηδία ξένων ανασών .
Χέρια που σαν αρρώστια εξαπλώνονται, αγγίζουν το
κορμί της. Το μολύνουν.
Τα άχαρα φιλιά σαν μιάσματα δηλητηριάζουν ξανά και
ξανά την μίζερη ύπαρξή της.
Οι πόνοι οργασμοί περικυκλώνουν τη σκιά του φονικού.
Ένα φονικό σκηνικό που στοιχειώνει εδώ και χρόνια τη λύπη της.
Κι αυτή, αυτόχειρας δολοφόνος καρφώνεται με λύσσα .
Κι άλλο. Ακόμα περισσότερο. Και πεθαίνει, για ακόμα μια φορά.
Σηκώνει το νεκρό της σώμα στα χέρια της.
Ανάβει ένα τσιγάρο στεναγμούς και ψάχνει αέρα ν’ανασάνει.
Να ξεδιαλύνει αυτή η μπόχα του σάπιου .
Κοιτάζει με μουσκεμένο πρόσωπο το τίποτα.
Γλείφει τα δάκρυά της και με τη νικοτίνη στεγνώνει το παρόν.
Ψαχουλεύει μέσα της να βρει συναίσθημα. Ψάχνει μανιωδώς.
Ματώνει. Μα δεν πονά. Δεν ξέρει πως. Είναι άδεια.
Της βρίσκεται πρόχειρο ένα ειρωνικό χαμόγελο.
Γελά. Γελά άηχα. Γελάει! Γελάει και χορεύει σαν τρελή!
Συνέχεια! Ασταμάτητα! Χωρίς τέλος! Απλά ΓΕΛΑΕΙ.
Και μένει μόνη η σιγή. Τη θέλει πίσω. Τη θέλει δική της.
Έτσι αρχίζει να βουλιάζει πάλι σε δυο ηφαίστεια μάτια.
Τα δάκρυα λάβες κατακαίνε ότι είναι δικό της. Τίποτα.
Απομένει μονάχα ένα λευκό σεντόνι τυλιγμένο στην παντοτινή της γύμνια.
Το μόνο αγνό πάνω της. Σάβανο μυρωμένο της μοναδικής της ζήσης.
Τόσο αστείο… ακόμα γελάει….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-02-2009