Το υπερθέαμα της φτώχειας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το υπερθέαμα της φτώχειας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το υπερθέαμα της φτώχειας</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΤΟ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ<br />
<br />
 <br />
<br />
                       ΕΥΓΕΝΙΑ  ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
 <br />
<br />
        Όλοι το ξέρουμε .Ινδία ίσον φτώχεια. Ινδία ίσον μιζέρια. Ινδία ίσον εξαθλίωση. Προετοιμάζεσαι ψυχικά ,παίρνεις τα μέτρα σε ότι αφορά στην κατανάλωση τροφίμων και κυρίως νερού και προχωράς. Μερικοί κάνουν και κάτι άλλο. Εμβόλια και φαρμακευτική αγωγή για προφύλαξη. Μήπως  και αρρωστήσουν.<br />
<br />
       Ο οδηγός ήταν σαφέστατος .Οχι φωτογραφίες στο δρόμο. Μόνο στα αξιοθέατα, τα παλάτια και τις πλατείες. Συμμορφώθηκα, έβαλα την φωτογραφική μηχανή στο σάκο μου και φύγαμε. Η πρωινή ομίχλη έτσι και αλλιώς απέτρεπε την παραμικρή προσπάθεια φωτογράφησης. Υγρασία μεγάλη αλλά και μόλυνση από τους ρύπους των πάσης φύσεως μηχανάκια, ταξί και αυτοκίνητα παλιάς τεχνολογίας.<br />
<br />
     Μπήκαμε στην εθνική οδό. Χιλιάδες αυτοκινούμενα μέσα με ανθρώπινες μορφές να κρέμονται σαν τσαμπιά κληματαριάς. Χωρίς καμία ασφάλεια και μέτρα προστασίας. Ο οδηγός μου εξήγησε ότι καθημερινά τραυματίζεται ο κόσμος αλλά την ευθύνη την έχει ο επιβάτης και όχι ο οδηγός του οχήματος. Παντού και στο πήγαινε αλλά και στο έλα συναντήσαμε παιδιά με σχολικές ποδιές. Μερικά κάνανε χιλιόμετρα για να φτάσουν στον προορισμό τους. Δύο-δύο ή και μοναχούλια ξεκινούσανε από τα άγρια χαράματα για να φτάσουν 8 ώρα στα μαθήματά τους. Είδα και μερικά σχολεία.Colege.Ξεθωριασμένα,με μία όψη που θύμιζε βομβαρδισμένη πόλη .Είδα και   σχολικά λεωφορεία του πενήντα. Το πάθος για μάθηση δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο και θυμήθηκα κάτι ελληνόπουλα παιδιά με ναζάκια που δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο άσχετα αν οι γονείς πληρώνουν το σχολικό τους να τους πάρει απο την πόρτα.<br />
<br />
      Έξω στο δρόμο για την Άγκρα  είδα και δύο τρία χωριά. Η όψη τους θύμιζε τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας αλλά σε χειρότερη έκδοση. Το χώμα ήταν ανακατωμένο με ψόφια ζώα και μουχλιασμένα τρόφιμα. Βρώμικα στενά με πρόχειρες κατασκευές από λαμαρίνα, χαρτόνι ή κοντραπλακέ. Παντού πλαστικά μπουκάλια και μία μοναδική αντλία=βρύση με αμφίβολης καθαριότητας νερό. Ο συνωστισμός τόσων ψυχών χωρίς τρεχούμενο νερό μέσα στα σπίτια και με κοινές υπαίθριες τουαλέτες με τρόμαξε. Ένιωσα ότι οι επιδημίες καραδοκούν και εν μέρει κατάλαβα για τι η κύρια τροφή των ινδών είναι το ρύζι. Πόσο με είχε παραξενέψει όταν είχα δει πολλούς άνδρες να ουρούν άφοβα στο δρόμο σε κοινή θέα στο Νέο Δελχί. Κοιτάζοντας τους κατοίκους κατάλαβα για τι οι ινδοί στην Ελλάδα είναι τόσο ευτυχείς .Στην χώρα μας έχουν κάθε λόγω να είναι χαρούμενοι και να χαμογελάνε. Λαθρομετανάστες ή νόμιμοι, καταπιέζονται και εξαπατούνται απο τους νεοέλληνες αλλά βιώνουν μία καλύτερη ζωή από αυτή που θα είχανε στις πόλεις και τα χωριά τους. Έχουνε ξεφύγει την μιζέρια και την εξαθλίωση. Απομακρύνθηκαν από το υπερθέαμα της φτώχειας που διαφημίζεται στις μουσικές ινδικές ταινίες.<br />
<br />
   Στο δρόμο συναντήσαμε και δύο λαϊκές υπαίθριες αγορές. Τα περισσότερα λαχανικά ήταν γνωστά και στα φρούτα κυριαρχούσαν τα μάγκο και τα παπάγια. Τρόμαξα με την ιδέα να τα αγγίξω αλλά υπήρχαν αρκετοί πελάτες .Εκεί που κυριολεκτικά τρελαίνεσαι είναι τα υπαίθρια μαγειριά όπου υπάρχουν χάρτινα πιάτα και λείπουν τα μαχαιροπίρουνα επειδή τρωνε με τα δάκτυλα. Οι εγκαταστάσεις υγιεινής, τουαλέτες και βρύσες επίσης αμφίβολης ασφάλειας σπανίζουν για πολλά χιλιόμετρα.<br />
<br />
   Αυτό που δεν θα σβηστεί από την μνήμη μου είναι οι άστεγοι που κοιμούνται στο δρόμο περιμένοντας τα λεωφορεία που τους μεταφέρουνε στην δουλειά τους. Δύσκολα ξεχωρίζεις τους άνδρες από τις γυναίκες επειδή τυλίγουν το σώμα τους με τεράστιες μαντίλες-σάλια. Δεν θα πάω να δω την ταινία Slumdog Millionaire   και ούτε άλλη ταινία του Bollywood επειδή δεν θέλω να ξαναζήσω τις στιγμές ντροπής που έζησα στις λίγες ημέρες που επισκέφθηκα την Ινδία. Ξέρω επίσης ότι πολλές πλούσιες και πολιτισμένες χώρες θα έπρεπε να αναρωτηθούν πόσο φταίνε για αυτή την κατάντια μίας από τις μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες του κόσμου.<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-02-2009</td><td valign=top></td></table><br />