Μοιραίο Δείλι

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...απαραίτητη η γονική συναίνεση...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ' αντάμωσα ένα μοιραίο δείλι
στα τέσσερα πεσμένη... τα ρυάκια
έτρωγες με λαγνεία τα σουβλάκια
κι έσταζε το τζατζίκι από τα χείλη

Με κοίταξες σαδιστικά, χορτάτα
κι ένιωσα μ' αναταραχή ΄να βγαίνει
μια πείνα κι ήθελα σαν κολασμένη
να 'ρθώ και να σ' αρπάξω μια πατάτα

Σηκώθηκα σαν άλλη Αφροδίτη
και μια υγρή σου είπα καλησπέρα
κι είχε μοσχοβολήσει στον αέρα
ο γύρος και μου έσπαγε τη μύτη

Μου μούγκρισες γιατί ήσουν μπουκωμένος
τις πονηρές ορέξεις του μυαλού σου
μ' άγγιξες με την άκρη του χεριού σου
στα λάδια ήσουνα πασαλειμένος

Τους πόθους μου ένιωσα να μου ξυπνάς
το στόμα μου έφερα πλάι στο δικό σου
κι εκεί σ' ένα μικρό αναστεναγμό σου
σού 'κλεψα δυο μπουκιές πριν να τις φας

Ταράχτηκες...τα μάτια σου γουρλώσαν
με κοίταξες με πόνο και με θλίψη
πως μπόρεσαν χωρίς καμία τύψη
τα χείλη αυτά ψυχρά και σε προδώσαν

Ταράχτηκα...απ' το πολύ πιπέρι
δάκρυσα και κοκκίνισα συνάμα
μια κάψα με κυρίεψε ρουφιάνα
ένιωσα το λαιμό μου να υποφέρει

Στα τέσσερα έπεσα ξανά... ρυάκια
και στη δροσιά τους μέρωσα μια στάλα
μα εσένα στην ξερή σου την κεφάλα
είχαν ανάψει χίλια δυο λαμπάκια

Με μάτι απ' τη ζήλεια θολωμένο
κι ένα λεκέ πά στο πουκάμισό σου
σημάδι να φουντώνει το θυμό σου
πέταξες ένα "φεύγω" μουτρωμένο

Κι έφυγες δίχως να κοιτάξεις πίσω
κι έκτοτε κάθε που θα δω σουβλάκια
θυμάμαι αυτό το δείλι στα ρυάκια
και τρώω τον καημό μου για να σβήσω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-02-2009