Το βλέμμα του Γαιδάρου…

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το βλέμμα του Γαιδάρου…</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το βλέμμα του Γαιδάρου…</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> «Δύο φορές σε δύο μέρες έπεσα πάνω σε θέματα που πρωταγωνιστούσαν συμπαθή τετράποδα, και όχι μόνο, και αποφάσισα να γράψω αυτό που στα μάτια τους είδα..»</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
Σε μια ιστοσελίδα που σε θέματα υγείας αναφέρονταν, και για τις παλινωδίες του υπουργού για την ψήφιση της κλαδικής σύμβασης που έφερε την υπογραφή του, αναφερόταν, έπεσα σε μια κλασσική ταινία..<br />
<br />
Μια παλιά Ελληνική, που με τρόπο σατιρικό, μα καυστικά αληθή, αναφέρονταν στα «καλά» του πολιτικού μας συστήματος, πριν 40 έτη.. Τα χρόνια πέρασαν, μα τα «καλά» δεν περνάν.. Πιότερα γίνονται, πολλαπλασιάζονται και τώρα πια την καθημερινότητά μας σκιάζουν.. Όλο και πιο πολύ…<br />
<br />
Μια σκηνή λοιπόν από την ταινία με τον Κωνσταντάρα, «Ο Μαυρογιαλούρος», όπου εκεί που ο μείζων πολιτικός άνδρας τον οποίο ο ηθοποιός παριστάνει, προβάρει το λόγο του.. <br />
<br />
Θα, Θα, Θα, ανοίγει και το στόμα και καλύπτεται η φωνή του από το γκάρισμα ενός διερχόμενου γαιδάρου.. Ο οποίος είναι κατά πολύ μελωδικότερος από τα Θα του «άρχοντα»..<br />
<br />
Την επόμενη ένα άρθρο, από οικολογικό περιοδικό, το οποίο αναφέρεται στην κατακόρυφη μείωση του πληθυσμού των γαιδάρων. Από 500 χιλιάδες, σε 17 χιλιάδες με το ζόρι το 2006. <br />
<br />
Μια και οι άνθρωποι πλέον απλά δεν ενδιαφέρονται να τους εκθρέψουν, καθώς τα μηχανήματα, τα αυτοκίνητα, η αστικοποίηση, η ερήμωση της υπαίθρου, έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να εξαφανιστεί ένα ακόμα είδος από της γης το πρόσωπο.. Εκείνο το είδος, που το βάρος της ανοικοδόμησης, και της δημιουργίας ακόμα του πολιτισμού μας σήκωσε. Που αχώριστος του ανθρώπου σύντροφος ήταν. Σε κάθε δύσκολη στιγμή, και για τα δύσκολα πάντα. <br />
<br />
Εμπόριο, μεταφορές, οικοδομικές εργασίες, ειρήνη, πόλεμος, και τι δεν μας έχουν δει τα γαϊδουράκια να κάνουμε.. Και τι δεν κουβάλησαν στις πλάτες τους για μας.. <br />
<br />
Και το ευχαριστώ μας..; Κλασσικά… Τα αφήνουμε να πεθάνουν, μια και χρήσιμα δεν μας είναι..<br />
<br />
«Πολιτικοί» και «άρχοντες» λοιπόν στην εικόνα, και γαϊδούρια..<br />
<br />
Αν το σκεφτεί κανείς, έχουν τελικά αρκετά κοινά.. <br />
<br />
Όπως τα γκαρίσματα ας πούμε..<br />
<br />
Ειδικά σαν τους βλέπεις τους πολιτικούς και άλλους «σοφούς» μας άρχοντες στα «παράθυρα» τα τηλεοπτικά.. Ένα σύγχρονο εφεύρημα «πεφωτισμένων» καναλαρχών, που δείχνει τον μεγαλειώδη ξεπεσμό του Νεοέλληνα, ή για την ακρίβεια το πόσο ξεπεσμένο θέλουν να τον κάνουν αυτοί που κόπτονται το μυαλό μας να ελέγξουν..<br />
<br />
Τους βλέπεις λοιπόν  να φωνασκούν ομαδικά, να γκαρίζουν ασυντόνιστα, με σκοπό όχι να ακουστεί η άποψή τους, μα να σκεπάσουν το Λόγο του άλλου (αν έχει βέβαια κι αυτός κάτι τέτοιο..). Γιατί..; Μα για να κάνουν τον τηλε-θεατή να αηδιάσει και να γυρίσει κανάλι, για να απομακρύνουν τη σκέψη του από το όποιο (πολλές φορές σημαντικό), ζήτημα για το οποίο γκαρίζουν.. Και φεύγοντας, αδιαφορώντας για αυτούς, να κάνουν, εν τη απουσία του, τις όποιες βρωμιές τους.. <br />
<br />
Φέρνει κάτι στο μυαλό όλο αυτό.. Ένα παράδειγμα.. <br />
<br />
Μπορείς να φανταστείς κάποιον να τρώει μια ζουμερή μπριζόλα με πατάτες, με μια πλούσια σαλάτα και μια σοκολατίνα για επιδόρπιο..; Ναι μπορείς.. <br />
<br />
Μα αν όλα αυτά είναι μέσα σε ένα μπολ, ανακατεμένα και περιχυμένα με μπόλικο σάλιο (δικό του βέβαια)..; Αηδιαστικό έτσι; Πώς να φάει κάποιος ένα τέτοιο μίγμα..; Μα μόλις περιγράψαμε την κατάσταση του παραπάνω γεύματος στο στομάχι..<br />
<br />
Ναι μα δεν είναι το ίδιο. Άλλο να τα γεύεσαι ένα ένα τη φορά, κι άλλο όλα μαζί, ανάμικτα και πασαλειμμένα..<br />
<br />
Έτσι και με τα παράθυρα.. Άλλο να ακούς τον καθένα με την ησυχία σου και να μπορείς να κρίνεις τα λεγόμενά του, και άλλο αυτό το τουρλουμπούκι που ‘θεν να μας το παρουσιάσουν και για συζήτηση..<br />
<br />
Μα από ομοιότητες ξεκινήσαμε.. Γκαρίσματα λοιπόν..<br />
<br />
Άλλη μια είναι και η ανοχή, η αδιαφορία. Στο βρίσιμο. Δε μπα να τον βρίζεις το γάιδαρο όσο θέλεις, αυτός το δικό του θα κάμει.. Με το δικό του βηματισμό θα πάει.. Και δε σου πολυδίνει σημασία.. Σαν τους «αφεντάδες» μας ένα πράμα. Τους βρίζεις και τους φτύνεις για τις ψευτιές και τις βρωμιές τους, κι αυτοί λένε, «δε βαριέσαι, χρειάζεται και η βροχή..»..<br />
<br />
Άλλη ομοιότητα..; Η ξεροκεφαλιά.. Ο γάιδαρος θα κάμει λένε το δικό του.. Και ο πολιτικός το ίδιο.. Μόνο που ο πρώτος, δεν έχει τσέπες να γεμίσει σαν το δεύτερο. Για τις οποίες τίποτα δεν το νοιάζει και για τίποτα άλλο δεν ενδιαφέρεται.. Μόνο για το πώς και με το τι τρόπο θα τις φουσκώσει, αδιαφορώντας για τους γύρω του, αδιαφορώντας για το δίκαιο, αδιαφορώντας για κείνους που εκπροσωπεί, αδιαφορώντας για τη χώρα του, το περιβάλλον, τον πλανήτη.. Οπότε ναι ξεροκέφαλα και άλογα, για πράσινα χαρτάκια ενδιαφέρεται κι όχι για την ουσία.. <br />
<br />
Υπάρχουν όμως και διαφορές..<br />
<br />
Και δε μιλάω για τη φάτσα ή τ’ αυτιά, ή τα πόδια.. Ούτε και για ομορφιά, ή για δύναμη… Μια κι αυτά τα συμπαθή μας τετράποδα, μπορεί πιότερη χάρη να έχουν από διάφορα δίποδα που έχουνε φιδιού ψυχή..<br />
<br />
Στο βλέμμα αναφέρομαι πρωτίστως.. <br />
<br />
<br />
Στα μάτια των «πολιτικών» αρχόντων πολλά μπορείς να δεις.. Μια και της ψυχής καθρέφτες είναι λεν… <br />
<br />
Μπορείς να δεις λοιπόν…<br />
<br />
Την αδιαφορία, για όλους και για όλα εκτός από κείνα που συμφέρον τους θεωρούν..<br />
<br />
Την αμετροέπεια, μια και που άμετρα σκορπάν το μόχθο του κόσμου, αυτού του κόσμου που τάχθηκαν να εκπροσωπήσουν και καλά..<br />
<br />
Την ασυδοσία, μια και τίποτα δεν τους φτάνει, και σαν άλλου είδους βρικόλακες, διψάνε συνέχεια.. Όχι για αίμα, μα για κείνα τα χαρτάκια που με το αίμα και τον ιδρώτα άλλων είναι φτιαγμένα…<br />
<br />
Την ανοησία, μια και είναι Α-νόητο, παρά-λογο να καταστρέφουν ζωές, συνειδήσεις, την ομορφιά, τον πλανήτη για το ρημάδι το χρήμα.. Που στην τελική κανείς μαζί του δεν το παίρνει.. Κι όμως το κάνουν..<br />
<br />
Την ανεπάρκεια, στο ήθος, στη γνώση, στην κρίση, στη ζωή.. Την έχουν και απλόχερα στον κόσμο την σκορπάν, προσπαθώντας να κάνουν και τους άλλους σαν τα δικά τους τα μούτρα..<br />
<br />
Την αναξιοκρατία.. Μια και δε θέλουν να έχουν συνεργάτες, μα υποχείρια…<br />
<br />
Την Αδικία, μια και το δίκιο δεν τους συμφέρει.. Θεν όλα να έχουν δυο μέτρα και σταθμά, το δικό τους να υπερισχύει.. Μα αυτό δίκιο δεν είναι.. Και έτσι τυφλή η και καλά δικαιοσύνη τους, μα μια χαρά ακούει.. Τηλέφωνα που της λεν τ’ αφεντικά της, τι να κάνει..<br />
<br />
<br />
Την Απανθρωπιά, μια και προσπαθούν μια κοινωνία δούλων και όχι ανθρώπων να φτιάξουν.. Καθώς ο άνθρωπος, ο σκεπτόμενος, ο Λογικός, ο Ενσυνείδητος, είναι κάποιος που σαν εχθρό τον αντιμετωπίζουν.. Δούλους ‘θεν και υποταχτικούς, κι όχι ανθρώπους..<br />
<br />
<br />
Μα πάνω απ’ όλα την καταχνιά, το γκρίζο, και το φόνο στο βλέμμα τους αντικρίζεις.. Το φόνο των Ονείρων, της Ελπίδας, και του Αύριο.. Εκείνου του αύριο, που από μας και απ’ τα παιδιά μας κλέβουν.. Της καταχνιάς που όλο και πιο πολύ, από βάλτους των μυαλών τους εκπορευόμενη, ρίχνει τη δυσωδία της παντού γύρω μας.. Μα και μέσα μας.. Στο μυαλό στη σκέψη, στην καρδιά.. <br />
<br />
Και σκοτεινιάζει τα πάντα, σκοτώνει το Όνειρο, την Πίστη, την Ελπίδα… Με σκοπό..; Να φτιάξει μια «κοινωνία» στα πρότυπα των «πολιτικών» και των αφεντικών τους.. Που θα έχει μόνο κάτι λίγα (όσο λιγότερα, τόσο καλύτερα) αφεντικά, και δούλους.. Πολλούς δούλους, που θα ‘χουνε τόσο σκοτεινιασμένη σκέψη, που ούτε και θα καταλαβαίνουν πως δούλοι είναι.. Αυτό θέλουν όλοι αυτοί που για το «καλό» μας κόπτονται..<br />
<br />
<br />
Και στα μάτια ενός γαιδάρου μπορείς πολλά να δεις.. <br />
<br />
Την καρτερικότητα, που έχει νταμάρια ολόκληρα από πέτρες σηκώσει.. Που έχει φτιάξει πόλεις, δρόμους, χωριά, τείχη, και του κόσμου τα θαύματα..<br />
<br />
Την ολιγάρκεια, μια που όλα τα κάμνει για ένα δεμάτι σανό και δεν ζητά τίποτα παρά μόνο λίγη αγάπη..<br />
<br />
Την ειλικρίνεια, μια και δε θα σου τάξει κάτι που δε μπορεί…<br />
<br />
Κι άλλα πολλά μπορείς να δεις, παλάτια, λιθόστρωτα στενά, κάρα που πραμάτειες μετέφεραν, αρδευτικά αυλάκια που ποτίζανε τη γη, τα στάχια να μεγαλώνουν, το αλώνισμα, τη σπορά, τη συγκομιδή… Μέχρι και τ’ αστέρια μπορείς να δεις στα μάτια τους.. <br />
<br />
Μα και μια θλίψη…<br />
<br />
Για την κατάντια τη δικιά μας και το δικό τους το χαμό…<br />
<br />
Μα και ένα φως που δειλά τρεμοπαίζει.. Και είναι εκείνο της Ελπίδας.. Πως όλα ν’ αλλάξουν μπορούν.. <br />
<br />
<br />
Κι έτσι λοιπόν χάνονται τα γαϊδουράκια, από ανθρώπινη αδιαφορία κι αχαριστία.. Ναι αλλά πολλαπλασιάζονται εκείνα τα μακρινά τους ξαδέρφια.. Τα δίποδα, τα γαϊδούρια στην ψυχή, αν και ο χαρακτηρισμός μπορεί να αδικεί τα τετράποδα.. Οπότε ας πούμε πως αυξάνονται οι γκαρίζοντες «εκπρόσωποι» μας.. Που φωνασκούν με σκοπό τη συσκότιση της σκέψης και της συνείδησης.. <br />
<br />
Και το θέμα είναι σε μας τώρα..<br />
<br />
Ποια γαϊδούρια θέλουμε..; Ποια θα πολλαπλασιάσουμε..;<br />
<br />
Εκείνα εκεί που πάντα σύντροφοι ήταν στις κακουχίες μας, ή αυτά τα τωρινά που μόνο δυστυχία απλόχερα μας χαρίζουν…;<br />
<br />
Αυτά που έχουν στο βλέμμα την καταχνιά και το σκοτάδι, ή εκείνα που έχουν την Ελπίδα και το Φώς…;<br />
<br />
Και ξέρεις κάτι..; <br />
<br />
Στο χέρι μας είναι, απόφαση δικιά μας, μια και εμείς θα επιλέξουμε τελικά, ότι και να προσπαθούν αυτοί… Μια και σαν μαζευτούμε, σαν ενωθούμε, σαν ενδιαφερθούμε, τίποτα δε μπορούν να κάνουν… Μια και από μας τη δύναμή τους παίρνουν.. Απ’ το δικό μας κόπο, την ανοχή και την συναίνεση, έστω κι αν σαν αδιαφορία για το τι γίνεται γύρω μας βαφτίζεται η τελευταία.. <br />
<br />
Εύχομαι πάντως στο μέλλον, να υπάρχουν μουσεία φυσική ιστορίας, που να μην παρουσιάζουν εκθέματα με τη λεζάντα: «Όνος, εξαφανισθείς εξ αδιαφορίας περί το 2050..»..<br />
<br />
 Μα να ‘χουν εκθέματα όπως: «Πολιτικοί του 20ου – αρχής 21ου αιώνα»..<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-02-2009</td><td valign=top></td></table><br />