στον ίσκιο του κοράκου

Δημιουργός: montekristo

παλιό, έτσι γιατί ομορφιά υπάρχει και στην επιστροφή του ταξιδιού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ψαχούλευα χτες
Κάτω απ’ τον μαύρο ίσκιο του κόρακα
Στα τυφλά, βρήκα το σεντούκι
-σκονισμένο ξύλο καρυδιάς
κι οι ρεζέδες σκουριασμένοι-
το καύκαλό μου το έρμο
το σεντούκι της τρέλας

Έλεγα πως ήταν φέρετρο
Και με λαχτάρα τ’ άνοιξα
να σκυλέψω τον πεθαμένο μου.
Μα ‘ταν γεμάτο πέτρες
μπαρούτι, χαρτιά παλιά
κιτρινισμένα, φαγωμένα απ’
τα ποντίκια του χρόνου
και μια ρίζα που ‘ρχόταν
απ’ τα βαθιά.

Χτες βράδυ
Κάτω απ’ τον μαύρο ίσκιο του κόρακα
βρήκα τον δρόμο
που δεν είχε απάνω του
ούτ’ ένα ίχνος.
Τροφή μασημένη πριν γίνω
σκέφτηκα, πρέπει να φύγω

Κάπου στο βάθος η καταιγίδα
ξεκοίλιαζε την νύχτα
κι ο δρόμος πέρα μακριά
πήγαινε
Κατά μήκος
σκορπιοί παραφυλάγαν με
το κεντρί υψωμένο.
Ταμπουρωμένο δηλητήριο
Πίσω
Το κοράκι με τις μεγάλες φτερούγες
τα μαύρα νύχια του
έμπηγε στον σβέρκο μου

Σαν να ‘χε ρίξει άγκυρα ο καιρός
στο κρέας μου.
Θα φύγω είπα
Κάτω απ’ τον μαύρο ίσκιο του κόρακα
πήρα τον δρόμο χωρίς χνάρια
Πρώτο, δεύτερο, τρίτο βήμα
κι άρχισα να βουλιάζω
Με ρούφαγε ο πούστης ο δρόμος
Ο χρόνος γύρναγε απ’ την άλλη σαν άντερο
Κολύμπαγα, πέταγα, περπατούσα
ποιος ξέρει;

Να βγάλω ρουθούνι απάνω,
ν’ αναπνεύσω, πάλευα.
Μα δεν είχε απάνω πια
ούτε και κάτω.
Τα’ ανάποδα πήγαινα,
για ίσια; Δεν ξέρω.
Ανεστραμμένοι κόσμοι κι εγώ
σαν τυφλοπόντικας έσκαβα.
Που είσαι βρε αγάπη;
Από ποια φτερούγα αγγέλου
να πιαστώ;

Κι ο δρόμος όλο ίσιος
απέραντος κύκλος
τεθλασμένες σκέψεις
Βελάζω τι καλά που θα ‘μαν πάνω
Πως θα κορδώνομαν!
Κατάλαβα γιατί ο δρόμος τούτος
ούτ’ ένα ίχνος δεν είχε
Σαν τυφλοπόντικας σκάβω
τα σκοτάδια, τρώω το χώμα και τον χρόνο
Χωρίς τέλος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2009