Πόσο λυπάμαι

Δημιουργός: Αθηνά

τώρα πως κατέληξα απ 'το "πόσο λυπάμαι" που άκουγα σ 'αυτό εδώ... ένας Θεός ξέρει....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσο λυπάμαι ω! πολύτιμο ύδωρ της νιότης
Που χύνεσαι στις λάσπες απ ’τις υδρορροές
Κι ο χρόνος ένας πολύ βιαστικός ταξιδιώτης
Ξεχνάει τις βαλίτσες με άπλυτα από χτες.

Πόσο λυπάμαι χεράκια απλωμένα στο δρόμο
Που δεν μπορώ να πιάσω γιατί είμαι βιαστική
Κι η κομπανία τις κόρνας να θυμίζει το νόμο
Θες να μη σε πατήσουν; μη χάσκεις σκεπτική.

Πόσο λυπάμαι τα αδέσποτα που σεργιανίζουν
Σαν τις ψυχές που ψάχνουν στους κάδους για τροφή
Και τη σπασμένη αλυσίδα ξανά τη ματίζουν
Ζητώντας στη σκλαβιά τους ασφάλεια ακριβή.

Πόσο λυπάμαι τα μάτια που πίσω από κιάλια
Ζητούνε να σιμώσουν σε «πρότυπες ζωές»
Και παίρνει η μπάλα και όλους μας αγάλια αγάλια
που μοιάζουμε επικίνδυνα, μηδέν σε επιταγές.

Πόσο λυπάμαι παιδάκια ντυμένα στα μαύρα
τα ροζ μπλε σεντονάκια πετάξαμε νωρίς
Και χάθηκε η ανοιξιάτικη στην πόλη αύρα
και το αηδονοτράγουδο της δροσερής αυγής.

Πόσο φοβάμαι τον ίδιο τεμπέλη εαυτό μου
Που μουρμουρώντας γκρίνιες έγινε γραφικός
Κι ενώ όλοι λένε πως νοιάζονται για το καλό μου
Αυτοκαταστροφέας γίνηκα μανιακός.

Πόσο φοβάμαι το τσάκισμα αυτό της ρυτίδας
Που ανήμπορο σε ρίχνει ακόμα πιο πολύ
Και την αρρώστια που μιλώ της πεθαμένης ελπίδας
Μη γίνει στο κορμί χτικιό και βγει πραγματική.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2009