Σκουριασμένα στραυροδρόμια

Δημιουργός: Yol

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Aris4 (χωρίς το 4) ;)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάτι μέρες, αναποδογυρισμένες
κοιτάω μπροστά μα βλέπω πίσω - και λέω, τελικά,
ίσως πράγματι να βλέπουμε πάντα εκείνο που ψάχνουμε
κι όχι αυτό που κοιτάμε.

Μόνο που τότε, πίσω,
ποτέ δε φαντάστηκα πως θα 'ψαχνα να ξαναδώ αυτά που τώρα δίχως λόγο αναπλάθω
τα φουντωτά μαλλιά και τις βάτες,
τα ψηλοκάβαλα, φαρδιά τζιν, αυτά που στένευαν στους αστραγάλους
τους Duran Duran, τις εξηντάρες κασσέτες
και τις αρβύλες, με τα κόκκινα κορδόνια.

Κι ούτε που είχα σκεφτεί πως είμαι θνητή
ή πως ο δρόμος ίσως και να ' ναι κυκλικός,
πως θα 'χω την ίδια πνοή τόσα χρόνια μετά,
ή την ίδια οργή
ή την ίδια θλίψη
(συνώνυμα δεν είναι;)
μα πως δε θα μπορώ πια να ξεγελαστώ με έξι τρύπες στ' αυτιά
ούτε να ξεγελάσω τους γονείς μου με κλαράκια από ρίγανη στις τρύπες
(γιατί καλή η επανάσταση, αρκεί να μη σε παίρνανε χαμπάρι)

Έχω στα μάτια δυο κενά
και ένα δρόμο ανάμεσα στα φρύδια
Σ' αυτο το δρόμο βαδίζω, όλοι εκεί ζούμε νομίζω
ανάμεσα στα φρύδια μας
στο μονοπάτι που βαθαίνει καθώς βλέπουμε πίσω, ενώ κοιτάμε μπρος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-02-2009