Μια μέρα όμως

Δημιουργός: waitingforahope

Ένα παραμύθι είναι η ζωή...κ κρατάμε εμείς την πένα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με έπνιγαν οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου..Δεν μου έφτανε ο χώρος για να ανασάνω… Περπάτησα νωχελικά πάνω στο ξύλινο πάτωμα, άνοιξα την πόρτα και πήρα μια βαθιά ανάσα…
Τι υπέροχη που ναι η παραλία το βράδυ. Ήθελα να περπατήσω με γυμνά πόδια πάνω στην υγρή κ κρύα άμμο. Έπρεπε να τα βάλω όλα σε μία σειρά… δύσκολη νύχτα είπα…
Άφησα λυτά τα μαλλιά μου να τα χαϊδεύουν τα δάχτυλα του ανέμου, καλωσόρισα την κρύα θάλασσα στο δέρμα μου αφουγκράστηκα το τραγούδι των κυμάτων… Δεν ήθελα να λυγίσω μα η ψυχή μου έκλαιγε εδώ κ ώρα κ κουράστηκα να βαυκαλίζομαι, να υποχωρώ, να ενδίδω…
Θα θελα να ταξιδέψω… να απομακρυνθώ… να τα δω όλα από μια απόσταση ασφαλείας… Δεν είχα τη δύναμη όμως.
Και η θάλασσα σαν να με φώναζε, σαν να έλεγε τ’ όνομα μου.
Πρέπει να πλησιάσω, να ακούσω καλύτερα τι θέλει να μου πει..
Βρέθηκα να κολυμπώ όλο κ πιο βαθιά μα ακόμα την ακούω να με φωνάζει… Που είσαι? ούρλιαξα με όση δύναμη είχα ακόμα. Το μαύρο του βυθού με συνεπήρε…ηθελα να το αγκαλιάσω…
Και το έκανα…


- Γιαγιά γιατί σταμάτησες να διαβάζεις? Θέλω να μάθω αν πήρε αγκαλιά τον βυθό… Έγινε γοργόνα γιαγιά?

- Όχι καρδούλα μου, δεν έγινε γοργόνα τελικά. Κάποιες φορές πρέπει να φτάσουμε στον πάτο του πηγαδιού για να καταλάβουμε πόσο ψηλά ήμασταν.

- Ποιο πηγάδι γιαγιά? Στη θάλασσα ήταν… Τα μπέρδεψες βρε γιαγιά...

- Τότε ναι… ήμουν μπερδεμένη… τώρα τα βλέπω όλα πεντακάθαρα καλή μου. Η ζωή είναι απλή, εμείς την κάνουμε περίπλοκη… προσπέρασε το δέντρο που σε εμποδίζει καλή μου κ δες το δάσος που απλώνεται μπροστά σου.

- Δεν σε καταλαβαίνω γιαγιά.

- Τώρα όχι… μια μέρα όμως…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2009