Μ'ένα ξύλινο στόμα

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Αν θα μ'ακούσεις, γύρνα το βλέμμά πιο βαθιά...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πολεμώ μ'ενα ξύλινο δοξάρι τις νότες'
Το σώμά μου πολύτιμο βιολί
αφημένο σε μια γωνιά και μια θήκη
Ποιος θα μ'ανοίξει
ποιος θα αντέξει να μ'ακούσει άλλη μία

Μόνος μαέστρος μου ο χρόνος
αυτός κινεί στα χέρια του
τα νήματα μιας φαύλης νουθεσίας
Ποιος θα κουρδίσει τις κινήσεις μου και πάλι
Είχα έναν πόθο σε πεντάγραμμα βαλμένο
μου'μεινε τώρα κλειδωμένος
Είχα μια αγάπη μα δεν είχα

Πολεμώ μ'ενα ξύλινο στόμα
με χτυπάνε οι λέξεις
οι κοιλότητες μου ματώνουν
Η σιωπή είναι τ'άστρο, μ'ακούς;
Ένα άστρο που κλεφτά μας τηράει τα βράδια
Είχα έναν πόθο μ'ακούς
Να 'μπαινα ένα βράδυ στη θωριά του ουρανού σου
πριν με θαμπώσει το ξημέρωμα με φως και δάκρυ

Είχα τις νότες, μη μ'ακούς
σ'ένα παράλυτο πρελούδιο αφημένες
Τα χέρια δίσταζαν να φτιάξουν τους συνδυασμούς
Τα πόδια κόπασαν το βήμά τους να ψέγουν

Είχα φωνή , τώρα τραυλίζω..μη μ'ακούς
σαν το παιδί στο μένος μέσα του πολέμου
Σ'είχα μαέστρο μου σε κόσμους μυστικούς
μα τα γνωστά σου δεν τα γνώρισα ποτέ μου....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2009