Στον εαυτό μου

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με σφύριγμα θανάσιμου φιδιού
Σου μίλησαν ζώντες και νεκροί
Σκίστηκαν οι ασκοί του καιρού
Βρήκαν τα βουβά φωνή
Τα μουγγά λόγο και ρήμα
Κι ανοίχτηκαν οι φυλακές ,τα σπίτια και το μνήμα
Στην άλμη του αιθέρα άντλησες αίμα
Που καυτηριάζει τς φλέβες και τα φρένα
Ανασταίνει είδωλα δίχως πρόσωπα θαμμένα
Αλλοιώνει την αλήθεια,την κατάρα κα το ψέμα
Λέξεις και ρήτρες της ουσίας
Σαν σωτήριο μύρο στάζει στους αρμούς
Στα μέλη στους ανώνυμους σωρούς
Της έντεχνης σου πανοπλίας

Μα θάρθουν φίλοι σου παλιοί ,κρυμμένοι στις σκιές
Που διεκδικούν τα χέρια σου για να παλέψουν μαζί σου
Όσοι κερδήθηκαν σε μάχες βιαστικές
Ζητούν τη φωνή σου για να κυρήξουν την ενοχή σου
Τα μάτια σου για να δείξουν το πρόσωπό σου
Για να γνωρίσουν τ’όνειρό σου

Τότε θ’ακούσεις τη μιλιά
Της φιμωμένης Σίβυλλας ξανά
Σαν απαγγέλει συλλαβές στις ρεματιές του Άδη
Ομως η συμφορά δεν είναι φώς ,είναι σκοτάδι
Που σκίζει πέπλα,συντρίβει κάτοπτρα κι οθόνες
Όσα γύρω σου κι εντός σου έχεις στήσει στους αιώνες

Μα τώρα αναμέτρησε χώρους και στοιχεία
Σ’αυτά βρήκες τη λύτρωση απο εξάντληση ερωτική
Σπάνιες έκθαμβες στιγμές,γύμνια και θωπεία
Αδειασμένες σε κρυφούς σφυγμούς
Που έξω απ’το χρόνο αναζητούν παλμούς
Θα διψάσεις ,κ’εκείνο το νερό
Της νησιώτικης στέρνας γεμάτης φθόγγους και ψηφία
Που σ’έφερνε με βήμα έφιδρο κι αδρό
Θα σε ξεδιψάσει με την αθανασία
Θυμήσου τον έρωτα του αυγουστιάτικου μεσημεριού
Στην ιερή σιγή του παλαιού κλειστού σπιτιού
Απόσταγμα αμέτρητων ωρών
Απο την όψη της αγάπης πλούσια θρεμμένο
Απο τον έρωτα εκείνης μυρωμένο...........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-02-2009