Δίπλα στον θάνατο ξαπλώνω

Δημιουργός: nioufaro, christina

μία στιγμή αλήθειας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Αναρωτιέμαι και ακροβατώ.
Γράφω λέξεις, παράγω έξεις, φτιάχνω προτάσεις,
κι όμως, ποτέ δεν τις αισθάνομαι σωστές.
Ποτέ δεν τις αγαπώ και,
πάντα ντρέπομαι για τα παιδιά μου...
Είναι στιγμές που ντρέπομαι για αυτούς που αγαπάω.
Και είναι στιγμές που τόσο ανώτερη τους νιώθω...
Έτσι είναι όταν κοιτάς την πυραμίδα από κάτω.
Είμαι ένας καλλιτέχνης που ποτέ δεν θα το πει.
Είμαι εκείνος ο άνθρωπος που θα φωνάξει και θα βρίσει.
Είμαι αυτός ο άνθρωπος που θα σε πληγώσει.
Είμαι εγώ...Εγώ είμαι!
Εκείνη που κάθε στιγμή θα μετανιώσει.
Είμαι αυτή που κάθε φορά που σε πληγώνει,
παραπάνω θα πονά...
Είμαι...εγωίστρια.
Άνθρωπος εγωιστής.
Κι εκεί που πάω την ευτυχία να αγκαλιάσω,
Κι ενώ τόσο έκλαψα για να την φτάσω,
Την κλωτσάω και απ' την αρχή την κυνηγώ...
Περνούν τα χρόνια και δεν μεγαλώνω.
Κάτι από εμένα μεγαλώνει και γερνά,
μα, όχι εγώ...
Εδώ περιμένω,
Πάντα ανώριμη να μεγαλώσω,
Πάντα ανίκανη να μην πληγώσω και να μην πληγωθώ.
Μαθαίνω στην αδυναμία μου να ακροβατεί,
μην σπάσει...
Κι όμως, την ρίχνω πάντα στο κενό.
Κι όταν την βλέπω να κατρακυλά,
βουτάω μαζί της...
Φτάνω στον πάτο
και με τα πόδια τον χτυπώ
πιο κάτω από την άβυσσο να φτάσω...
Κι εκεί ακούω πως σκοπός είναι μονάχα το ταξίδι,
όχι ο προορισμός...
Βαλτώνω κι αγωνίζομαι ξανά!
Σκοτώνω μνήμες,
τις πατώ,
και ξανααναιβαίνω.
Βλέπω το φως να περιμένει πάντα εκεί.
Βλέπω τον ουρανό να με τραβάει προς τα αστέρια.
Κι εγώ ξανά ακροβατώ.
Ξαναγυρνάω στον βυθό
και,
Δίπλα στον θάνατο ξαπλώνω...
Κοιτάζοντας τον ουρανό,
σκοτώνοντας τον πόνο...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-03-2009