Mantis Part #12

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Mantis Part #12</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Mantis Part #12</b><p>Δημιουργός: DoSMaN, <i>Δημήτρης</i><p><i> Η συνέχεια...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Αυτός ήταν ο Robert. Έλεγε πάντα αυτό που σκεφτόταν. Αυτή ήταν η αιτία που έμπλεκε σε καβγάδες. Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία μας.<br />
Ήταν λίγο πριν το σχόλασμα στο σχολείο. Ήταν παρασκευή μεσημέρι και το σαββατοκύριακο ήταν πάρα πολύ κοντά και όλοι ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Εκείνος έφευγε ως συνήθως τελευταίος από την τάξη γιατί του άρεσε να ζητάει επιπλέον πληροφορίες και λεπτομέρειες για τα μαθήματα.<br />
Το σχολείο είχε σχεδόν αδειάσει και τελευταίος ήταν ο Robert που έφευγε. Σε μία γωνία ήταν κρυμμένοι οι Paul Stewart και Steve Batller, δύο κακομαθημένα παιδιά, που είχαν πάρει το τίτλο του κακού παιδιού άξια, θα μπορούσε να πει κανείς, γιατί τρομοκρατούσαν τα υπόλοιπα παιδιά, με διάφορους τρόπους, όπως χτυπώντας τα, απειλώντας τα και κλέβοντας. Μία από αυτές τις στιγμές είχε ξανάρθει. Στόχος αυτή τη φορά ήταν ο Robert Mathews, ένα πανέξυπνο παιδί, με εύπορους γονείς και αρκετή φαντασία, αλλά συνάμα και ξεροκέφαλος που δεν ήξερε να κρατάει το στόμα του κλειστό εκεί που έπρεπε.<br />
-Γειά σου Einstein, του είπε ο Paul. Ένας κοντούλης και χοντρούλης τύπος, με σπυράκια ακμής. Φόραγε ένα πέτσινο μαύρο μπουφάν με καρφάκια στους ώμους και μία αλυσίδα χιαστή που εφάρμοζε στον δεξί ώμο και κατέληγε στην αριστερή τσέπη και ένα μπλε σκούρο τζιν που έμοιαζε να έχει να πλυθεί καιρό. Τα παπούτσια του ήταν στρατιωτικές αρβύλες με περίεργο δέσιμο στα κορδόνια. Η μπλούζα του ήταν από κάποιο heavy metal συγκρότημα, σε μαύρο χρώμα και φαινόταν και αυτή βρώμικη σαν το τζιν.<br />
-Μιας και ήσουν τόσο ευγενικός ώστε να περάσεις από δω να μας δεις, τότε θα πρέπει να μας δώσεις τις σημειώσεις σου, συμπλήρωσε ο Steve.<br />
Ο Steve ήταν πιο περιποιημένος από τον Paul αλλά ήταν ντυμένος με τον ίδιο τρόπο, πέτσινο μπουφάν με καρφάκια στους ώμους, μία μπλούζα από κάποιο ροκ συγκρότημα και μπλε τζιν με στρατιωτικές αρβύλες. Επίσης στα χέρια του φόραγε και γάντια με κομμένα δάχτυλα.<br />
Στην αρχή ο Robert σάστισε αλλά την επόμενη στιγμή άνοιξε το στόμα του και είπε αυτό που σκεφτόταν.<br />
-Αντί να χάνετε χρόνο παίζοντας και κάνοντας συνεχώς βλακείες και διαβάζατε λιγάκι, τότε ίσως να είχατε ελπίδες να τα πάτε καλά ακόμα και με τις σημειώσεις μου. Τώρα με αυτές μόνο, δεν θα καταφέρετε τίποτα και σίγουρα δεν θα καταλάβετε και πολλά.<br />
-Πρόσεχε μικρέ! πρόσεχε πως μιλάς! μάλλον δεν ξέρεις με ποιούς έχεις να κάνεις εδώ, είπε στον Robert ο Paul αγριοκοιτάζοντάς τον.<br />
-Ξέρω πολύ καλά ποιοί είστε, απάντησε ο Robert. Δύο κακομαθημένα παιδιά που το παίζουν άγριοι και τραμπούκοι στους άλλους, αλλά τελικά είναι θρασύδειλoι, που λόγω της όψης τους νομίζουν ότι κάποιοι είναι.<br />
-Τώρα θα σου μάθω τρόπους μικρέ γιαλάκια, είπε ο Paul και πήγε να του ρίξει μπουνιά. Ο Robert όμως πρόλαβε και την απέφυγε και άρχισε να τρέχει για να τους ξεφύγει. Σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγει είναι μέσα από το γήπεδο του ράγκμπυ και άρχισε να τρέχει προς τα εκεί. Για κακή του τύχη όμως ο φύλακας του σχολείου είχε ήδη κλειδώσει το γήπεδο και έτσι το μόνο που έμενε να κάνει είναι να πηδήξει τον φράκτη.<br />
Την ώρα που άρχισε να σκαρφαλώνει τον έπιασε από το πόδι ο Steve και τον έριξε κάτω. Μόλις ο Robert σηκώθηκε και επιχείρησε να φύγει ο Paul σήκωσε το χέρι του και τον χτύπησε με δύναμη στον ώμο, με αποτέλεσμα να χάσει ο Robert την ισορροπία του. Κάνοντας τρομερή προσπάθεια για να μην πέσει του ξέφυγαν μερικές σημειώσεις και έπεσαν σε κάτι νερά που ήταν εκεί κοντά. Την ίδια στιγμή ο Steve πήγε από πίσω του και του έριξε άλλη μια σπρωξιά με αποτέλεσμα να πέσει ολόκληρος μέσα στα νερά μαζί με τις σημειώσεις του. Κάποιες σκορπίστηκαν μπροστά στον Paul και κάποιες έμειναν στα χέρια του Robert. Τότε ήταν που ο Paul και ο Steve ξεκίνησαν να τον κλωτσάνε στο σώμα και να τον βρίζουν.<br />
-Εεεε!!! τι κάνετε εκεί; φώναξα. Αφήστε το παιδί ήσυχο. Αμέσως γύρισαν και με κοίταξαν και σταμάτησαν να χτυπούν τον Robert. Έσκυψαν πάνω από το σώμα του, του είπαν κάτι και αφού πήραν τις λιγοστές σημειώσεις που δεν είχαν βραχεί, έφυγαν τρέχοντας.<br />
-Φωνάξτε κάποιον καθηγητή γρήγορα. Ένα παιδί είναι χτυπημένο. Άρχισα να τρέχω προς τα εκεί και εκείνος είχε ήδη σικωθεί και σκούπιζε τα δάκρυά του και μάζευε τις βρεγμένες σημειώσεις του.<br />
-Κάτσε να σε βοηθήσω να σταθείς, του είπα.<br />
-Θρασύδειλοι!!! Νομίζετε ότι θα περάσει το δικό σας... Μουρμούρισε.<br />
-Αυτό κάνουν συνέχεια. Μην δίνεις σημασία. Τώρα που θα έρθει κάποιος καθηγητής θα του πούμε τι έγινε και θα τιμωρηθούν.<br />
-Όχι. Δεν θέλω, απάντησε. Η κάθε δράση φέρνει αντίδραση και αν κάνω κάτι μετά δεν θα με αφήσουν σε ησυχία.<br />
-Μα αν δεν κάνεις κάτι τώρα, αυτό που έκαναν σε σένα θα το κάνουν και σε άλλα παιδιά και δεν πρέπει.<br />
-Σε παρακαλώ, μου είπε. Θέλω να τελειώσει εδώ το θέμα.<br />
-Εντάξει. Θα βρούμε μια άλλη λύση. Έλα πάρε τις σημειώσεις σου. Είναι λίγο βρεγμένες αλλά από το τίποτα, όλο και κάπου θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν.<br />
-Μην ανησυχείς, αυτά είναι τα πρόχειρα. Τις κανονικές σημειώσεις τις έχω περασμένες σε αυτή τη δισκέτα αλλά μου αρέσει να τις κρατάω και σε χαρτί.<br />
-Είσαι τελικά πανέξυπνος. Γιατί τότε δεν τις έδωσες στους δύο βλάκες για να γλυτώσεις όλη αυτήν τη φασαρία;<br />
-Γιατί δεν μου άρεσε ο τρόπος που τις ζήτησαν και εγώ λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι.<br />
-Το κατάλαβα αυτό, χαχα. Την συνομιλία μας διέκοψε ένας καθηγητής μας, που τον ειδοποίησε κάποιο άλλο παιδί για το συμβάν.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-03-2009</td><td valign=top></td></table><br />