Ήρθε πλέον η ώρα

Δημιουργός: Grisio

όταν η νύχτα δεν τελειώνει... οι σκέψεις κάνουν τα δικά τους ταξίδια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Ήρθε πλέον η ώρα[/B]

Η ησυχία διατρυπά της σκέψεις μου...
δεν μπορώ πια καθόλου, να σκεφτώ καθαρά...
εικόνες που περνούν ανακατεμένες μπροστά μου για να δουν αν είμαι ακόμη εκεί...
Αναμνήσεις που χαϊδεύουν τρυφερά την ψυχή μου...
Βίαιες αναμνήσεις...
που δεν μπορώ να σταματίσω...
που σαν ατσάλι το στομάχι μου διατρυπούν...
ήρθε πλέον η ώρα...
πρέπει να είμαι δυνατός...
μα το αναγνωρίζω σε κάθε μου ανάσα...
και οι ανάσες είναι δαιμονικά μεγάλες...
και προκαλούν τόσο πόνο...
οι εικόνες του παρελθόντος μετατρέπονται σε δαιμονικά...
Φαντάσματα που τσιρίζουν...
Αλήθειες...
πρέπει να προετοιμάσω την ψυχή μου γι' αυτό..
ήρθε η ώρα...
κλείνω με τα χέρια τα αυτιά μου...
όμως ακόμα ακούω της φωνές...

Εικόνες...
όμορφες εικόνες εναλλάσονται μπροστά στα μάτια μου...
βρίσκομαι σε μια χιονοκαλύβα...
κάνει παγωνιά...
κρυώνω...
όμως είμαι ευχάριστα εκεί...
αλλιώς το είχα φανταστεί...
όμως πράγματι... τι μπόρεσα να φανταστώ όπως ακριβώς ήταν;...
για μια στιγμή πίστεψα πως αξίζω ν' αγαπηθώ...
τι μεγάλο λάθος...
γιατί στ' αλήθεια πίστεψα για μιαν στιγμή πως είμαι κάτι ιδιαίτερο;...
τι καραγκιόζης...
η εικόνα εξαφανίζεται από μπροστά μου και μία αλλη την ακολουθεί...
ένα τριαντάφυλλο επιπλέει στο νερό...
θέλω να μπω στο νερό για να βγάλω το τριαντάφυλλο...
μα δε μπορώ...
η θέληση μου μεγάλη όμως τα πόδια και τα χέρια μου δεν υπακούν στην λογική μου...
ένα δάκρυ ρέει καφτό στο μάγουλο μου...
το ξέρω πως μπορώ να σηκώσω το τριαντάφυλλο...
αισθάνομαι το κρύο νερό, το οποίο δροσίζει όλο μου το σώμα...
η καρδιά μου είναι όμως ζεστή...
ή...
δεν την αισθάνομαι...
που να έμεινε;...
δεν μπορώ να την ακούσω...
η ησυχία είναι τόσο εκωφαντική εδώ...

πρέπει να προετοιμάσω την ψυχή μου...
οι φωνές των φαντασμάτων στοιχιώνουν στο κεφάλι μου...
το ξέρω πως ήρθε η ώρα...
κι ας δεν θέλω να το πιστέψω...
ήρθε η ώρα...
κλείνω τα μάτια μου...
θα 'πρεπε να το ήξερα...
ακόμη περισσότερες εικόνες...
ακόμη περισσότερα συναισθήματα...
γιατί;...
γιατί εγώ;...
ο χρόνος γυρίζει προς τα πίσω...
Γεγονότα... το ένα ακολουθεί το άλλο...
όλο και γρηγορότερα...
όλο και γρηγορότερα...
δεν μπορώ να σταματίσω...
αισθάνομαι κάτι;...
ο ναι...
και πως...
πονάει...
μα που με πονάει;...
δεν μπορώ να βρω την αναθεματισμένη καρδιά μου...
που είναι;...

ένα βουνό...
ένα ηλιοβασίλεμα...
είναι τόσο όμορφο...
οι σκέψεις μου γαληνεύουν και πάλι...
για ένα δευτερόλεπτο...
ένα χέρι...
είναι τόσο ζεστό...
τόσο οικείο...
ο ήλιος δύει αργά...
και μαζί του και το χέρι...
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
φωνάζω με την σκέψη μου...
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ...
μα ποιός μπορεί να σταματήσει το ηλιοβασίλεμα;...
προσπαθώ με την σκέψη μου να γυρίσω πίσω τον χρόνο...
μόνο για 5 λεπτά...
για να ξανανιώσω το χέρι...
το χέρι που μου χαρίζει την ζεστασιά...
μα δεν το μπορώ...
τι καραγκιόζης...
ήρθε η ώρα...
πρέπει να προετοιμάσω την ψυχή μου...
το κρύο είναι φίλος μου...
πρέπει να το πιστέψω...
και αν πραγματικά προσπαθήσω...
θα το πιστέψω...

ένα ποτάμι...
κάνει μια απότομη στροφή...
το ρεύμα είναι δυνατό...
μα πρέπει να μπω μέσα...
το ρεύμα με παρασέρνει...
μέσα στο νερό...
δεν μπορώ να αναπνεύσω...
δεν μπορώ να δω τίποτα...
ξέρω μόνο πως είμαι πια γι' αυτό έτοιμος...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-03-2009