Θυμάμαι τη Γιαγιά μου

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας. Όταν την πειράζαμε έλεγε "πίσω έχ' η αχλάδα την ουρά..."

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Στις Μικρασίας μια γωνιά -φλέβα Ιωνική-
τον ήλιο πρωταντίκρισες, τ’ απέραντο του Αιγαίου
πατέρα δεν αγάπησες, μα η μάνα -ιδανική-
αισθήματα σου εμφύσησε κι αίσθηση του δικαίου.

Της μοίρας ήτανε γραφτό τον τόπο σου ν’ αφήσεις
εικοσιτέσσερο χρονών γνώρισες προσφυγιά,
μόνο με τ’ απαραίτητα κι όλες τις αναμνήσεις
καινούργια ζωή άρχισες -και βόηθα Παναγιά-

Με του παππού σαν έσμιξες τα χνώτα τ’ αντρικά
ζωής αγώνα έδωσες παιδιά να μεγαλώσεις
σ’ ένα τετράδιο παλιό -με καλλιγραφικά-
σημείωνες τα θαύματα... σαν του Θεού χρεώσεις...

Τις ιστορίες που έπλαθες άκουγα μανιωδώς
τον γιο σου απ’ όταν μ’ έμαθες ν’ αποκαλώ «πατέρα»
και πάντα μ’ ένα δίδαγμα -των λόγων σου επωδός-,
τον χαρακτήρα μου έχτιζες μέρα με την ημέρα

Όταν οι χρόνοι πέρασαν και νύχτωσαν οι αισθήσεις...
σου διάβαζα -και άκουγες με πίστη- το Ευαγγέλιο
το πρόσωπό σου έλαμπε κι έφθανε να φωτίσεις
-της παιδικής αγνότητας- το ανύποπτό μου γέλιο...

Χορτάτη πια, από παιδιά - εγγόνια μα και ξέγγονα
έφυγες για το θερισμό των άπιαστων ονείρων
τη σκέψη όσων σ’ αγάπησαν θα οδηγείς ατέρμονα
απολαμβάνοντας σκιά, Αγίων και Μαρτύρων.

Κοίταξε πόσοι είμαστε π’ ανάστησες... γιαγιά!
με τον δικό σου έντιμο -μες τη ζωή- αγώνα,
η θύμηση ξεθώριασε μα καιν σαν πυρκαγιά
τα λόγια σου -τα ποιητικά- που τα ακούω ακόμα...

Κι όταν μια μέρα θα’ ρθω πάλι να σε βρω
κρατώντας με απ’ το χέρι σου στου Λιβισιού τη βρύση
οι άγγελοι που θα φυλάν τ’ Αθάνατο νερό
γλυκά θα πουν: «το εγγόνι σου Μαρία;... να σου ζήσει».[/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2009