Deja vu

Δημιουργός: Συλλογος Ερωτεωμενων και φιλων, Συλλογος Ερωτευμενων και Φιλων

Σου αρεσε τοσο πολυ η καταθληπτικοτητα των ποιηματων μου? Να σου το ξαναγραψω ευχαριστως! ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΕΔΩ 2 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ! ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΝΑΠΟΔΙΕΣ ΕΧΩ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι πρωτες ηλιαχτιδες αναδυονται, σχηματιζουν ομορφα σχηματα
παρεα με τις εκατομμυριες πευκοβελονες που κρεμμονται απο αλλα τοσα κλαδια.
Ξημερωνει.

Ακολουθοντας πιστα ως συνηθως τους χαρτες του μυαλου μου εφθασα -επιτελους-
στο τελος του μονοπατιου.
Τα πευκα αραιωνουν,
τα φυτα απομακρυνονται,
ζωα εχω να δω εδω και ωρες.
Ολα φενεται να κανουν στην ακρη για την τελετουργικη μου αφιξη.

Ταξιδευω μερες τωρα.
Λες να εφτασα –επιτελους-
μετα απο τοσα βασανα,
στην πυλη της ψυχης σου?
Το κλειδι το ειχα παντα,
μα εψαχνα την πυλη,
αυτη τη φορα οι οδηγιες ηταν σωστες.

Ειμαι -επιτελους- εδω που θελω να φτασω?
Τι περιμενω να δω?
Η κλειδαρια που ειναι?

Για περιμενε...
Κατι μου θυμιζει αυτο το μερος...
Γιατι ειναι τοσο υσηχια?
Ο ηλιος που πηγε?
Τα συννεφα τι κανουν εδω?!
Μα...
Μα...
Δεν μπορει!
ΟΧΙ!
Το μυαλο μου δεν μπορει να το εξηγησει,
ο χαρτης ηταν σωστος!
Τι σοι πυλη ειν’ αυτη...
Δεν ειναι πυλη οχι, οχι!
Ειναι ο γκρεμος παλι, ειναι το οριο της απελπισιας!
Να! ΝΑ!
Να τα πτωματα που θυμαμαι τοσο ξεκαθαρα,
Να! ΝΑ!
Να το κομματακι γης που λειπει απο την ακμη του γκρεμου!
Εκει ακριβως εχασα το βημα μου!
Η ιδια πικρη βροχη δροσιζει το σβερκο,
αν και προσπαθησα,
εφτασα στο ιδιο καταραμενο μερος.
Που ειναι ο 7ος ουρανος που μου υποσχεθηκε ο ερωτας?

Δειξε το προσωπο σου αναθεματισμενη μου μοιρα!
Κοιταξε με στα ματια και πες μου οτι το αξιζω!
Ψιθυρισε μου στο αυτι: ¨Ησουν και θα εισαι ενα πτωμα¨
Αγγιξε τον ωμο μου και μετα σπρωξε με στο κενο,
Μα πρωτα γυρισε, στασου μπροστα μου και πες μου: ¨Ποτε δεν αξιζες να βρεις την πυλη¨
Αφησε την βροχη να με συνοδευσει, για ακομη μια φορα, στην απεραντη κοιλαδα,
οπου σαν δουλος του Χαρου θα πληρωσω για ενα εγκλημα που δεν διεπραξα ποτε.
Και μετα θα ανεβω ο ξεροκεφαλος, θα ανεβω τον γκρεμο,
το ταξιδι θα ξαναρχισει,
την πυλη θα την βρω,
Μα για την ωρα, σκυψε μπροστα μου,
Και πες μου,
Οτι δεν αξιζα ποτε την κατανοηση σου.
Αναθεματισμενη μου μοιρα, μακαρι να μπορουσα να σε παρω μαζι μου...

Ωστε γι’αυτο το αποκαλουν ¨το οριο της απελπισιας¨...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2009