Το δαχτυλίδι του Γύγη

Δημιουργός: poetryf

...Αόρατη ερχόμουνα μα έφευγα λαβωμένη...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο δανεικό μου ορίζοντα ενέχυρο η μορφή σου
να την πληρώνω δυο φορές για κάθε ένα μου δάκρυ
κι από τη μέση τ’ουρανού να φτάνω ως την άκρη
για να ποτίζω με ενοχές κήπους του Παραδείσου.

Κι αφού βλαστούν οι ήλιοι μου με φόντο τη ματιά σου
κατακαμένοι προορισμοί, με κυνηγούν για πάντα
στα μύχια ποτίζεται συνδετικό ενά γιάντα
όπως με βρίσκει η νυχτιά και πάλι μακριά σου.

Ξεσκίζω τους μανδύες σου, το κόκκινό τους χρώμα
πυρπόλησης θανατικό, γδάρσιμο των ονύχων
κι έτσι τυφλή αφήνομαι σε ακολουθίες ήχων
σκάβω να βρω τους θησαυρούς βαθιά σε λάθος σώμα.

Κι έπειτα από τα δάχτυλα πέφτει ένα δαχτυλίδι
που μ’έκανε αόρατη κι ερχόμουνα κοντά σου
Μα τώρα φανερώθηκα, σάρκώθηκε η σκιά σου
κι αφού γυμνή αφέθηκα στο ξέσπασμα, στη ρίγη
και πάλι το επέστρεψα στα δάχτυλα του Γύγη.

[Πλατωνική αγάπη μου κι έρωτα μου θηρίο
το ένα μου αγάπησα μα λάτρεψα το δύο...]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-03-2009