Δυο κόσμοι

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η μέρα φεύγει και σιγά σιγά νυχτώνει
και γω ξανά απόψε ονειρεύομαι
η νύχτα μου βουβό κοπίδι, με ματώνει
απ'τα λαμπρά φεγγάρια της μαγεύομαι.

Ζωή μου πάλι μυστικά σε ζωγραφίζω
μες τα παλιά ταξίδια μας σε σκέφτομαι
και όλα μου τα χρώματα δες σου χαρίζω
πολύχρωμοι δυο κόσμοι μέσα μπλέκομαι.

Σαν μονομάχοι μοιάζουν τώρα σε αρένα
γυμνοί οι δυο μου κόσμοι και παλεύουνε
και πως το κάνουν για αιώνες λεν για μένα
μα την ψυχή μου λάφυρο γυρεύουνε.

Ο ένας άσπρος και στους δρόμους με τραβάει
για μακρινά ταξίδια πάλι φεύγουμε
τη λεύτερη καρδιά μου συντροφιά ζητάει
πανιά τα όνειρα ποτέ δεν δένουμε.

Ο άλλος μαύρος και στο σπίτι με καρφώνει
στην τηλεόραση ψαλμούς να βλέπουμε
το όνειρο μου στάσιμο και το βαλτώνει
να ξαναδώ τους φίλους έτσι ντρέπομαι.

Μα γω τον θέλω άνεμο να τα σαρώνει
μαζί φωτιές στα πέρατα ν' ανάβουμε
και όταν το φτωχό σπουργίτι μας κρυώνει
εμείς φτερά καινούργια να του ράβουμε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2009