Αφανείς, περιπλανώμενοι και πένητες

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Α, είναι που έχω καιρό να σας δω;-)... άνευ επετειακού χαρακτήρα και προσδοκιών... καλησπέρα στιχάκηδες

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάθεσαι και παίζεις με τα λόγια ενώ γύρω σου σκοτεινιάζει το σύμπαν
Και σα να μην έφτανε η αναλγησία των επωδών σου
κατασκευάζεις ρήγματα ισότιμα της αβύσσου, που μας χωρίζει
Ξυπνάω κάθε μέρα με το κεφάλι μου στα χέρια
Καμιά σκέψη δε στέκει στέρεη στους ώμους μου
Τι κι αν αντιστέκομαι σθεναρά στα καλέσματα της άνεσης
καθορισμένη από χιλιάδες μοντέλα επιβίωσης
κι αναπαραγωγής προτύπων
Το αρχέτυπο της οργής, που σαπίζει στα κύτταρά μου
αναδύει την οσμή του κρυμμένου δράματος

Τραγικός, δεν είν' αυτός που προκαλεί το χαμό του
και ρίχνει το φταίξιμο στους θεούς
Είναι αυτός, με το Εγώ γυμνό, που κάνει ίντριγκα με τα περιβάλλοντα ήθη
για μια σταλιά αναγνώρισης και χίλια αντίτυπα στα ράφια
Ιλουστρασιόν ευαίσθητος και διαμελισμένος

Χωρίς τη σημασία της κληροδοτημένης μας συνέχειας
αφανιζόμαστε, ίδιες Ατλαντίδες, στα βάθη της άγραφης ιστορίας
δίνοντας διαστάσεις μυθικές, στο δυνητικό κλέος
τη μοναδικότητα της μορφής

Μπορώ να σου περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια
τα απέναντι αντικριστά μπαλκόνια κι ανάμεσά τους
το κομμάτι ουρανού σε σχήμα Ταυ
λέγοντας πόσο πολύ αγγίζουν την καρδιά μου
όταν λυγίζουν απ’ τον άνεμο της φαντασιακής μου τρέλας
Και πόσο γκρίζο τότε γίνεται, αυτό το παραμορφωμένο Ταυ
της άτυχής μου άνοιξης
Μα, δε θα μου ‘να για γέλια; καθώς
και απέναντι συμβαίνουνε ανάλογα όνειρα
όπως κι εδώ, και παραδίπλα
που τα φυτά είναι από συνήθεια πράσινα
και τα λουλούδια κεχρωσμένα τεχνηέντως


Μεγάλα τα κομμάτια της σιωπής, δεν τρώγονται αμάσητα
Ας ήτανε τουλάχιστον ένα μαχαίρι, με κόψη απ’ τ’ αριστερά
τόσο ικανό, που να την τεμαχίσει σε ισόποσα της λύπης μου κομμάτια
Τα τραίνα μου, μονίμως φορτωμένα και διαρκώς σε αδράνεια
Πολλοί με περιμένουν, μα δεν πάω. Η αναμονή με θρέφει κι ας μ’ αλώνει

Μονάχα αυτός ο δρόμος μας απέμεινε
Να ουρλιάζουνε τ’ ασθενοφόρα
τα πυροσβεστικά και οι σειρήνες της ανέχειας
και δρόμο να μη βρίσκουν
Μονάχα αυτός ο δρόμος μας απέμεινε
Να στρώνεται το χιόνι
να διώχνει βιαστικά ό,τι μας πλήγωσε
να παίρνει και να φέρνει αυταπάτες
Μονάχα αυτός ο δρόμος μας απέμεινε
Να παίζουν τα παιδιά που δε θα κάνουμε
ανάμεσα στα λυσσασμένα τροχοφόρα
Κι εμείς να τα ζητωκραυγάζουμε
καθώς θα υπερέχουν των κινδύνων
Όλοι ασφαλείς, δυνάμει ολέθριοι
κλεισμένοι στον ιδεατό μας κόσμο
περιχαρακωμένοι από θραύσματα θαυμάτων
ζωές γεμάτες ηλεκτρομαγνητικά πεδία
Μονάχα αυτός ο δρόμος μας απέμεινε...

Και τώρα που σιμώνω πια στο τέρμα
συγχώρα με για τις ασάφειες
συγχώρα με, που δεν αντέχω τους ρυθμούς των εξελίξεων
συγχώρα με, που δεν προστρέχω στην ανάγκη
Πάντα ένα γιατί αλύτρωτο θα με βαραίνει
ακόμα κι όταν γράφω για τερτίπια της στιγμής

Σου στέλνω από καρδιάς αυτό το δώρο
και το αμέριστο ενδιαφέρον μου
χωρίς αντικαταβολή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2009