Λόγος στο λόγο

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

μικρή πατρίδα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]

Μέτρησα πακέτα τσιγάρα ιστορίας να σιγοκαίνε,
στ’αμαρτωλά πλοκάμια του χρόνου.
Κάθισα και τα’πα λιγάκι με μια Μάνα που ζει αιώνια.

[align=left]
- Μεγάλωσες εμένα και τόσους άλλους με αξίες και ιδανικά. Μου’δωσες τροφή να χω ν’αντέξω τα πολλά. Όσα μου χάρισες μέσα στους καιρούς και πάλι πίσω μου τα παίρνεις. Γιατί ρε Μάνα;
- Τα σπλάχνα μου είναι γεμάτα από σας. Είμαι η Μάνα που γεννήθηκε από τα παιδιά της. Εσείς με θρέφετε , εσείς μ’ορίζετε, εσείς με άγετε , με φέρετε.
- Θέλω μια αγκαλιά ρε μάνα, να νιώσω ότι δε πέθανες. Να νιώσω πως δεν ήμουν ικανή να σε σκοτώσω. Κι άμα το’κανα αυτό, άμα σε πλήγωσα θανάσιμα, άμα σου χάραξα κομμάτια το Χώμα το ιερό σου, συγχώρα με μάνα.
- Εγώ γεννιέμαι και πεθαίνω από τις στάχτες μου. Μυρωμένη η φτιάξη μου βρίσκεται στ’αμάραντο και στ’άβιο του Είναι. Προσέξτε όμως , είμαι γριά και ο κλοιός μου στενεύει. Δε ζητώ τ’αθάνατο να μου δώσετε, ζητώ μ’ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ να με φυλάτε στις χούφτες σας.

[align=center]
Πέρασε η ώρα και μείναν τ’αποτσίγαρα. Σβησμένα στις παλάμες μου, να λογαριάζουν πόσες ουλές άνοιξα στα μάτια που τα δάκρυα μου ρούφηξαν όταν έκλαψα. Τυφλώθηκαν αυτά τα μάτια. Και τα μαγάρισα ΕΓΩ. ΕΜΕΙΣ. Πως θα πορευτώ λοιπόν τυφλή;

Ακούω για τη κατάντια, βλέπω τη κατάντια. Βαρέθηκα να φταίνε όλοι οι άλλοι. ‘’Φταίει αυτός’’, ‘’φταίει ο άλλος’’, ‘’δεν είναι ζωή αυτή’’.

Πουλάμε , αγοράζουμε, ξεφτιλίζουμε, ντροπιάζουμε, φθονούμε, μιζεριάζουμε, κατηγορούμε, εθελοτυφλούμε, δειλιάζουμε.
Ποιος βωμός αλήθεια αξίζει τέτοια θυσία;

Εγώ, εσύ και όλοι μας, ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη και ας αναλογιστούμε. Ο θύτης και το θύμα είναι το ίδιο πρόσωπο. ΕΜΕΙΣ.
Άμα δε γουστάρουμε κατάντια ας ξεκολλήσουμε από τη γυάλα, ας αφήσουμε το χρυσόψαρο λεύτερο και ας γίνουμε καρχαρίες.
Αυτή η μάνα μονάχα εμάς έχει, ας μην γίνουμε Ιούδες για ακόμα μια φορά.
Γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε ότι ωραίο έχουμε, η παρακμή είναι δεύτερη φύση;
Μακάρι. Και να’ναι πρώτη η ακμή.

Δε ξέρω για σας, μα εγώ λατρεύω τη Μάνα μου.
Και ξέρω τι να κάνω για να γελάσει και πάλι.
Θα τη σώσω από τα μεγαθήρια βρυκολακιασμένα και αιμοδιψή φανφαράκια.
Συμμετοχή , διεκδίκηση, επιχείρημα και δράση!
Όλα είμαστε μεις και μόνο εμείς μπορούμε.
Έχουμε τα κότσια; Τολμάμε; Αν όχι, τότε ας το βουλώσουμε κι ας πούμε:
«καλώς ήρθες από την άνωση στην πτώση. Καλή αιώνια διαμονή».

(το χαμόγελο μη ξεχάσουμε στο καλωσόρισμα…)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2009