Επανάσταση

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Επανάσταση</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Επανάσταση</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Οι επαναστάσεις, από μέσα μας ξεκινούν…</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Επανάσταση.. Ανάσταση.. Κάτι που αναγεννιέται.. Σαν το φοίνικα απ’ τις στάχτες του μέσα.. Κάτι που έμοιαζε νεκρό, μα κοιμόταν μοναχά.. Κάτι που είναι πάνω και πέρα από σαρκία, κόκκαλα και υγρά..<br />
<br />
Κάτι που είναι αθάνατο, δεν πεθαίνει, μα όσο υπάρχει κι ένας άνθρωπος στη γη, θα ζει..<br />
<br />
Μια και οι Ιδέες, δεν πεθαίνουν.. <br />
<br />
Μπορεί κάποιοι να θέλουνε να τις κάνουν να ξεχαστούν, να σβήσουνε, να λιώσουν, μα όσο και να προσπαθούν, όσους και να συστρατεύουν για αυτό τους το σκοπό, να το καταφέρουν δεν μπορούν… <br />
<br />
Κι αφρισμένοι αναρωτιούνται..; <br />
<br />
Που κάνανε λάθος, αιώνες τώρα..; Πώς σαν τη χίμαιρα τους ξεφεύγει η «ευτυχία» της απόλυτης εξουσίας τους..; Πώς διάολο ο κάθε ραγιάς, το κεφάλι σηκώνει, και όσα και να κόψουνε πάντα κάποιο θα υπάρχει;<br />
<br />
«Ελευθερία ή Θάνατος» φωνάζανε οι σκλάβοι.. Και θάνατο απλόχερα τα αφεντικά, και τα ξένα και τα ντόπια τους χαρίζαν.. <br />
<br />
Μα πάλι την ψυχή που τη Λευτεριά αναζήταγε, απ’ τα στήθια τους να πάρουν δε μπορούσαν..<br />
<br />
Όσους κι αν σφάζανε, πάντα υπήρχαν κι άλλοι.. <br />
<br />
Σαν τους Κολοκοτρωναίους.. Όλους τους «εχαλάσανε», ξένοι και ντόπιοι «Τούρκοι», μα εκείνος που απέμεινε, με τόκο ανταπέδωσε της μπαμπεσιάς τα βόλια..<br />
<br />
Ναι μα και κείνος επροδόθηκε, ξανά απ’ τους «δικούς» του.. Κωλέτηδες, Μαυροκορδάτηδες, παπάδες και λογάδες.. Μόνο η του απλού λαού, η απέραντη αγάπη, αυτή μόνο τον κράτησε, και έτσι εδικαιώθη..<br />
<br />
Πολιτικοί και «αρχόντοι».. Μαλθακοκόληδες (σε αντιθέση με το Κολοκοτρώνηδες φυσικά), χρηματορουφήχτες, βρικολακιασμένες σάπιες ψυχές, που απομυζούν από τις πολυθρόνες τους, το χρώμα..<br />
<br />
Εκείνο των ονείρων, εκείνο το λαμπρό φως της αυγής, το γαλήνιο του δειλινού, εκείνο του έναστρου ουρανού.. <br />
<br />
Που το γιομίζουν με νέφη από την σαπίλα που μέσα τους κουβαλάν, και το μαγαρίζουν με την καταχνιά του βούρκου του μυαλού τους.. Που το μόνο που βλέπει σε ένα δέντρο, είναι πόσα Ευρά θα φτιάξει ο κορμός του σαν το κόψει..<br />
<br />
Και όλα εκείνα τα τσιράκια τους, που για τριάντα αργύρια, ντελάληδες γίνονται, στων αφεντικών τους τα φιρμάνια… Δημοσιο-γράφοι, διανοούμενοι, παν-επιστήμονες, πολιτικάντηδες και καλά.. <br />
<br />
Σαν τους προκρίτους και τους προδότες καλογέρους, αλλοτινών καιρών, που για τα γρόσια, στο φέσι προσκυνάγαν..<br />
<br />
Όσο δα κι αν προσπαθήσαν, δεν κατάφεραν το τέλος τους να σβήσουν… Όσο και να παλεύει το σκοτάδι, πάντα θα ‘ρχεται το φως.. Πάντα θα υπάρχει η Ελπίδα.. <br />
<br />
Γιατί με αγωνιά αναρωτιούνται όσοι την καρέκλα τους σφιχτά κρατούν..;<br />
<br />
Γιατί δεν τα παρατάνε, γιατί δεν αποδέχονται την μοίρα που τους ορίσαμε..; Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα τους ξυπνάει, από του Προμηθέα ακόμα τους καιρούς..;<br />
<br />
Γιατί καλό μου καθρεφτάκι φώναζαν παλιά, και το γιατί τους ακόμα στο κομπιουτεράκι τους μανιακά ρωτάν..;<br />
<br />
Μα πώς ο δούλος του Λεωνίδα τη βουλή να καταλάβει..;<br />
<br />
Πώς ο Προσκυνημένος να δει την ψυχή του Κολοκοτρώνη, που κόντρα στου Ιμπραήδη τις στρατιές, το λάβαρο της Λευτεριάς κρατάει..;<br />
<br />
Πώς το άψυχο να ψυχανεμιστεί τη λαχτάρα της ψυχής..;<br />
<br />
Πώς να καταλάβει από όνειρα, αυτός που με Ευρά μετρά την ευτυχία..;<br />
<br />
Πώς…; <br />
<br />
Και έτσι το γιατί τους παραμένει…<br />
<br />
Και αιώνια θα ψάχνουνε να βρουν, γιατί ξεσηκώνονται της Ζωής οι «κολασμένοι»…<br />
<br />
Μια και δε θα μπορέσουν ποτέ τους να δουν, πώς όσο υπάρχουν Άνθρωποι, τη μοίρα τους ν’ αλλάξουν θα ποθούν..<br />
<br />
Μια και μέσα τους γνωρίζουν, αυτό που οι άλλοι το θέλουνε κρυφό..<br />
<br />
Πώς την ψυχή, δεσμά και φυλακές, να την κρατήσουν δεν το μπορούνε για πολύ,..<br />
<br />
Και πως θα λευτερωθεί, όσο κι αν δεν το θένε..<br />
<br />
Όσα χρόνια, όσοι αιώνες να περάσουν, θα βγει από τούτη εδώ τη φυλακή..<br />
<br />
Που κάποιοι «γη» τη λένε..<br />
<br />
Και στα μονοπάτια των αστεριών, ξανά θα περπατήσει…<br />
<br />
Τη μοίρα τη δικιά της για να βρει.. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2009</td><td valign=top></td></table><br />